Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

554
pompende bewegingen. En mijn moeder had overdreven hard meegezongen. Maar
ik had niet meegedaan, als ik Heintje was. Daarna zou de man misschien mijn autootje
over de toetsen hebben laten roetsen en ik had als altijd kalm geglimlacht, maar het
autootje - rats - teruggegrist.
Want niemand, niemand mag aan Heintje's autootje komen.
2
Vanaf het eerste ogenblik dat mijn moeder begreep dat ik haar de vorige dag vanachter
onze schuifdeuren echt gezien had - en wel met een vreemde man - hoefde ik niet
langer op les. Mócht ik niet langer op les. Sterker nog. De piano moest de deur uit.
Mijn vader protesteerde 's avonds, maar haar besluit stond vast.
‘Sep is niet muzikaal, Jan. Het wordt nooit een plezier om naar hem te luisteren.’
Oude mevrouw Schoon beweert zelf dat ze in de zestigjaar dat ze lesgaf nog nooit
een leerling heeft gehad die ook maar enig talent leek te hebben in de eerste paar
jaren.
‘De linkerhand, Sep. Die deugt niet. Hoor je zelf niet dat die niet deugt?’
De linkerhand van de pianostemmer deugde in elk geval niet.
Ik wou mevrouw Schoon best voorgoed vergeten. Het leven is geven en nemen,
zegt mijn oma. Iedereen verloor wel eens wat.
Ik deze keer oude mevrouw Schoon, oude mevrouw Schoon iemand voor de zware
boodschappen (elk lesuur), mijn vader de piano en zijn boogie woogie.
Bij mijn moeder lag het even anders.
Mijn moeder had alle piano's achter zich verbrand.
In het weekend kwam er al een kleine, mollige man die onze piano betastte en
beklopte, alsof het om een lelijke hoest ging. Hij zei dat hij een seintje had gekregen
van onze stemmer - ‘zoals u zeker wel weet, mevrouw’ - en dat de stemmer ook een
hele goede kennis van hém was. ‘Een hele goede kennis, mevrouw. Een prachtige
kerel.’
Hij keek mijn moeder om mijn vader heen na terwijl ze rusteloos de kamer in- en
uitliep en steeds opnieuw de indruk probeerde te wekken dat ze koffie ging maken.
Tirade. Jaargang 47