Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

211
‘Cocathee? Dat is goed voor hoofdpijn.’
‘Hoe weet u dat ik hoofdpijn heb?’
‘Dat weet ik niet, ik zei het er gewoon bij, ik zeg het altijd tegen vreemdelingen.
Maar als u hoofdpijn hebt kan ik u wel een aspirientje geven?’
‘Nee, dank u, zo erg is het ook weer niet.’
Ze is bezig in de keuken, hij neemt plaats op een witte bank. Hij vindt haar aardig,
maar dat komt misschien omdat ze mooi is, mooi op een westerse manier. Verzorgd,
behendig in haar presentatie, teer en toch ongenaakbaar.
Gebruikt heeft hij zich nooit gevoeld. Hij heeft zich wel een paar keer afgevraagd
of hij zich gebruikt zou moeten voelen, maar hij zag niet in waarom. Gebruikt, het
was zo'n term waar je weinig mee opschoot omdat vrijwel alles ‘gebruikt’ kon
betekenen. Hij verontschuldigde zich wel eens midden in een discussie, ‘ik moet
mijn zoon afhalen van de peuterschool. We praten morgen verder, Malena.’ Nooit
zonder een gevoel van spijt. Ze discussieerden veel, als scholieren, over de meest
basale dingen van het leven waar je op een gegeven moment echt over uitgesproken
bent, maar ze was natuurlijk ook niet veel ouder dan een scholier, al zag ze er ouder
uit, Malena, gerimpeld door de zon.
Paula komt terug uit de keuken. Ze schenkt hem in, gaat tegenover hem zitten.
‘Zullen we elkaar tutoyeren?’ stelt ze voor.
‘Graag,’ zegt Warnke.
Hij neemt een slok van de thee en brandt zijn tong. Hij glimlacht verontschuldigend.
‘Je schrijft een boek over de burgeroorlog?’
‘Ja,’ zegt hij.
‘Maar daar zijn al zoveel boeken over geschreven. En waarom jij?’
Hij verplaatst zijn kopje thee. Ze draagt een spijkerbroek, lage schoenen. ‘Ik wilde
eigenlijk over Peru schrijven, ik heb daar een tijd gewerkt, maar dat lukte niet. Toen
werd het Colombia. Ik miste mijn aansluiting in Bogota, moest blijven slapen, en
werd verliefd. Op de stad.’
De anekdote zit goed in elkaar, hij heeft hem al honderd keer verteld, en wat meer
is, je zou hem niet eens een leugen kunnen noemen.
‘Dit is ook een stad om verliefd op te worden.’
Hij neemt zijn kopje weer in de hand.
‘Pas op,’ zegt ze, ‘het is heet.’
Manchetknopen, dat was het afscheidscadeau dat hij van de ambassade
Tirade. Jaargang 47