Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

43
dan, boven in de lucht achter een Amerikaanse vlieginstructeur en opeens besef ik
dat er toch een klein probleempje is, ik ga namelijk zowat dood van de angst in mijn
cockpit. Die kist trilt, maar mijn botten rammelen dubbel zo hard. Nooit van mijn
leven heb ik zo'n verschrikkelijk jaar meegemaakt, steeds maar boven tussen de
wolken zweven, ik kotste van pure doodsangst zowat uit de raampjes. We komen
thuis behangen met graden en diploma's. Ik zeg bij mezelf: goedzo, da's voorbij, nou
begint het kantoorleven, papierhandel en farniente. Niks ervan, onze bazen wilden
dat we echt gingen vliegen, zodat we oorlog tegen de Peuls en de Papoea's konden
voeren als het zover was. Maar als ik in de lucht zit verander ik op slag in een plasje
vloeistof. Het wordt zo erg dat ik op een keer tegen de loods aan crash, zweef nog
niet eens boven in het azuur, ben volslagen lam, kaken klem, mijn armen twee ijzeren
stokken. Verstijfd en wel word ik naar de legerarts vervoerd die me ter plekke een
paar petsen voor mijn gezicht geeft, een tijdje tegen me staat te brullen en dan tot de
conclusie komt dat mijn hersenstelsel tijdelijk defect is. Ik mag met ziekteverlof naar
huis, naar El-Jadida, met behoud van mijn vliegeniersgage. Daar staat tegenover dat
ik elk half jaar present moet zijn voor een medische test om te kijken of ik weer de
lucht in kan.’
‘Ah... Daarom simuleerde je steeds...’
Tijani viel me in de rede.
‘Dat vroeg ik mezelf ook altijd af: simuleerde ik nou of werd ik echt gek om de
zes maanden? Dat heb ik me twintig jaar lang afgevraagd. En ik ben tot de conclusie
gekomen dat het me niet duidelijk is. Tussen droom en werkelijkheid... Het zijn
alleen maar woorden eigenlijk. Wat is dat voor een gebouw hier tegenover?’
‘De Sorbonne.’
‘Volg je daar college?’
‘Ja.’
‘Nou,’ zei Tijani terwijl hij opstond, ‘dan moet je maar eens een keer aan je
professor vragen of er ook woorden tussen de woorden zijn. Woorden die noch het
ene noch het andere zijn. Misschien snap je 't dan.’
En daar ging hij, met zelfverzekerde stap, sereen en bij zinnen, met beide voeten
stevig in de boerenklei.
Vertaald door Frans van Woerden
Tirade. Jaargang 47