Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

Fouad Laroui
De mafkees (op afspraak)
40
Het was een echte dandy. Hij had in El-Jadida het ‘getailleerde overhemd’
geïntroduceerd. Hij kwam als eerste met de ‘olifantspootbroek’ en geen dikhuid heeft
ooit zo zwierig door de steegjes van de medina geflaneerd. Op het Plateau, waar de
Fransen woonden, was hij een van de weinige inboorlingen die werden uitgenodigd
voor de surprise-party's, maar dat was voor niemand een surprise, want hij was Beau
Brummel en zij de pummels. Op het strand droeg hij shorts met uitheemse kleuren
en Amerikaanse t-shirts. Aan de zon had hij lak, met zijn ré-ban te-gèk-man!
Bewonderend gemompel dat ik als kind nooit goed thuis kon brengen, maar pas
jaren later begreep.
Een Ray-Ban zonnebril, te gèk man.
Dat was dus kort en goed Tijani zoals ie was.
Nou en?
Nou, alleen dit: hij werd om de zes maanden gek, Tijani.
Met de regelmaat van een dolgedraaide klokkengek stortte hij bij elke equinox in.
Op een ochtend, na het gebed van de mou'eddinne, kwam hij brullend uit zijn hol
tevoorschijn. Een gore stoppelbaard van een paar dagen oud, in plaats van zijn
geparfumeerde nasrani kleren een allergruwelijkste djellaba, zijn ogen rolden woest
in zijn kassen. Hij was blootsvoets. Je kon beter niet zijn pad kruisen! Zijn pad voerde
naar het busstation. Hij werd begeleid door een verbijsterde en verrukte menigte. De
kinderen hadden alvast, voor de zekerheid, een paar keien geraapt, stel dat er een
klein steni-gingetje ergens onderweg in zat. Wat er aan hadj toevallig in de buurt
was mompelde snel een soera. De vrouwen bewerkten met hun kromme nagels hun
gezichten. Meisjes kermden hun oe-ili, oe-ili. Maar Tijani stapte als een razende
voort, met de hele stad achter hem aan.
Hij was misschien van alles kwijt, maar zeker niet de kluts: hij vond zonder
mankeren het station en de ginder gereedstaande bus met bestemming
Tirade. Jaargang 47