Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

558
haar snikken smorend de gang vlak naast de slaapkamer van het Jonge Stel, zoals
onze benedenburen al acht jaar heten.
Een scheel meisje op het kantoor van mijn vader heet Janneke. Er is niks tussen
haar en mijn vader, maar ze heeft wel eens gehuild tegen zijn schouder op een
carnavalsnacht, omdat haar Canadees nooit is teruggekomen na de oorlog en haar
ook niet heeft laten overkomen met haar kind.
Ik was er zelf bij, omdat ik net elf was en mijn vader dat jaar de Prins Carnaval.
Ik mocht opblijven, de hele nacht als ik dat wou.
Ik zie ze nog zitten. Juffrouw Janneke met een papieren rode neus onder haar kin
en zwarte strepen op haar wang. En mijn vader met een schouder vol natte confetti
en een jokermuts met koperen belletjes scheef op zijn wat warme hoofd. En mijn
moeder die me zag knikkebollen en vroeg: ‘Wil je óók naar bed? Wil je óók naar
bed?’
Juffrouw Janneke's kind wordt nu opgevoed bij de nonnen.
‘Ze herkende me laatst niet meteen,’ zei Juffrouw Janneke een keer toen ze 's
maandags op kantoor kwam. ‘Ze heeft het daar zo fijn. Ze vindt het er heerlijk.’ En
toen huilde ze de rest van de morgen en niemand kreeg koffie. Juffrouw Janneke
ruimt veel dingen van anderen op maar ik weet niet of zij zomaar voor mijn vader
zou hebben willen dweilen. Niet midden in de nacht en misschien ook niet een andere
keer.
3
Misschien had ik me nog vóór het avondeten wijs kunnen maken dat er niks gebeurd
was. Dat ik het me verbeeld had. Dat had gekund. Als die man maar niet zo vlug was
weggegaan. Als mijn moeder maar niet zo kwaad was geweest en niet krijsend had
gevraagd, waarom ik zo belachelijk vroeg thuiskwam. Was ik soms weer eens uit de
les gestuurd? Dat was heel onrechtvaardig, dat was me hooguit één keer overkomen,
en als ik niet gezien had wat ik gezien had - mijn moeder maakte verdomme nog
knoopjes dicht - dan had ik de reden beslist verteld. Dat ik mijn eigen leraar Latijn
Wolterman in elkaar had zien zakken op de drempel van ons lokaal. Want met dat
nieuws kwam ik naar boven stormen en stond ik voor die vreemd dichte schuifdeuren.
Het was een heel verhaal geworden als het ervan gekomen was.
We zouden Latijn krijgen, het eerste lesuur meteen na de lunch.
Tirade. Jaargang 47