Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

19
oproep om werk van stil dichtende vrouwen. Er werd vergaderd. De bundel werd
gedrukt door een beginnende vrouwendrukkerij in Amsterdam. Het beheerst conflict
ging deze keer zo: bij de presentatie viel de bundel uit elkaar. De drukkerij rekende
op solidariteit voor de beginners en gek, we waren kwaad. Een vrouw uit het café
werkte ook bij de drukkerij, zij leed in die weken aan een solidariteitsconflict. Zo
was zij, zo was men. Een gevorderde dichteres kreeg het verzoek om werk in te
sturen naar een erkend vrouwentijdschrift. Zij meldde in een vergadering dat ze zo
trouweloos was om uit de gelederen te stappen, zo solidair was zij. Ze had nog
gevraagd of de anderen uit ons collectief ook geschikt waren om werk op te sturen
maar nee.
(Dat weerhield mij niet. Wat deed ik in dat café? Ik hield van het woord ontplooiing
en iedere geaardheid werd toegejuicht ook de heteroseksualiteit. Ik kon nog heel wat
leren.)
De lesbiennes traden naar voren. En ook zij konden maar in een bepaald opzicht
een eenheid genoemd worden. Zij waren lang niet altijd democratisch, er zaten
mannetjesputters bij. Mannetjes dus weer in het vrouwencafé, female chauvinistic
pigs. Verzwegen doel: dun manifest over de omverwerping van het manlijk bestel.
De mannetjesputters bezaten de Schwung. Ik vond ze leuker dan de vrouwen
vooral als ze een zware bas en een snor hadden. ‘Leuk’ is een oppervlakkig woord,
het voedt niet, maar meer kan ik er niet van maken. Ik vond de sarcasmen van de
manlijke vrouwen leuk. Er kwamen er meer. Ze stemden het voorstel voor de rookvrije
uren af. Ze wilden lekkere muziek, feesten in gala, van achteren diep uitgesneden
japonnen tot op de bilnaad zodat daar een tweede decolleté kon verschijnen. Ze
wilden meer jeugd, ‘jongkies’. Zij wilden lekkere gedichten met woorden erin als
njamm, uhu uhu aah.
Al deze voorstellen zijn goedgekeurd. Waarom kon dat? Omdat huisvrouwen
sufferds zijn, ongeëmancipeerd geboren. De niet-rooksters verdwenen vanzelf, de
dames kwamen in de bilnaadkledij. Er werd niet eens meer gedanst maar langdurig
gekust in de oude crapauds met lappen erover. De lekkere gedichten moesten nu
komen. Jonkies werden aangezocht om de gedichten te schrijven maar die gedichten
werden niet volgens het beeld. Want er druppelden spelregels door van hogerhand,
de internationale onvrijzinnige topgroep. Je moest van de vrouw houden en met het
lichaam schrijven, klanken maken. Ik hield ervan om klanken te maken maar door
die verordening was de aardigheid eraf. Een van de nadelen van een collectief is dat
je geboden zit op te volgen voor je het weet.
Tirade. Jaargang 47