Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

5
Het was mij nog niet bekend hoe hij kopje onder dreigde te gaan in een leven rond
kurkdroge schaamlippen; de enige waartussen hij zich een plaats kon verschaffen,
al kwam hij daar voor zijn gevoel ook enkel maar in terecht door list en bedrog,
voorgewende vriendelijkheid. Onzin: zo zit dat niet in die wereld. Gelukkig kon ik
nog niet bevroeden hoe weinig zijn nimmer opgehelderde levenseinde mij uiteindelijk
zou beroeren. Ik had vanuit de oneindigheid van mijn weerzin de studie aan de
academie voor creatieve therapie reeds jaren tevoren afgebroken en dacht alle contact
met de gestoordheid voorgoed te hebben opgegeven. Tegelijkertijd wist ik maar al
te goed dat ik mijn leven sindsdien doeltreffend aan het vergooien was; op zijn vroegst
stond ik elke dag pas rond elven op, ging dan De Gelderlander of de Volkskrant
halen bij de sigarenboer aan de overkant van badhuis en rotonde, maakte een
wandelingetje onder de luifelvormige bomen van de Mesdagstraat, keek binnen in
de woning van de wethouder, groette bij gelegenheid de krullenbollige stamgast van
de gebroeders Rommel als hij op zijn pastoorsfiets uit het tuinhekje kwam en liep
nog een eindje over de Berg en Dalseweg om via elke andere mogelijke route naar
huis terug te keren, en nog even een blik werpen op de jonge rechtenstudente bij de
Wetswinkel met donkerblauw jasje en licht rozig nekje onder blonde paardenstaart,
gebogen over de computer, en dan thuis een belangrijk deel van de dag wat grasduinen
in mijn stripboeken, antiquarisch gekochte romans, reclamefolders, en zinnetjes
opschrijven, en die zinnetjes in de grote doos met zinnetjes stoppen waaruit eens
tevoorschijn springen moest een boek dat alle ambities van Olivier van Dam zou
tenietdoen, belachelijk maken, maar: het kwam er nooit van, ik begon muziek te
draaien, verdronk in jeugdsentiment, draaide elpees van Pere Ubu of The Fall, en 's
avonds uitgaan of bij goed weer in mijn blootje aan de Bizonbaai, en dat was het
leven, ik genoot er niet echt van - begon pas later enigszins van mijn bestaan te
genieten toen Olivier me ontvallen was, ik hem in zijn gezicht had geslagen, hem
tegen de grond had getrapt onder de Waalbrug, met een ferme reeks felle trappen in
zijn kruis, en zijn nachtelijke gekrijs werd misschien opgemerkt, maar het was te
koud om te komen kijken, ik trok hem de kleren van het lijf, gilde: ‘Voor zuiverheid
ga je maar naar dat belachelijke Ierland van jou en van Rüttges! Ik ben niet langer
van plan om voor jouw lol -’ ik kreeg de woorden niet meer uit mijn strot.
Een paar weken later vroeg een andere stamgast van de gebroeders Rommel of ik
niet graag invalkracht werd bij de overblijf van een basisschool, en ik zei ja. Dat was
een heel ander soort onschuld die ik daar onder mijn hoede
Tirade. Jaargang 47