Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

618
Met een korte hoofdknik bevestigt hij dat hij de chauffeur van de bus is. ‘Wir warten
noch,’ voegt hij eraan toe.
De immense hal is rijk versierd met Jugendstil-motieven in de gelambriseerde
wanden en het hoge plafond. Dit kapitale, pas gerenoveerde pand moet dateren uit
de beginjaren van de vorige eeuw en tijdens de ‘Russische bezetting’ zal er
ongetwijfeld een of andere Sovjetinstantie in gehuisvest zijn geweest. Vanuit de hal
leidt een brede marmeren trap naar de kantoren op de eerste verdieping, waar ik
vanmiddag even ben rondgeleid door Gintaras Parulskis. Nadat hij me van het
vliegveld had gehaald en me mee had genomen op een uitgebreide wandeling door
de stad, zette hij me hier bij de Schrijversbond af. Hij kon zelf verder niet op het
festival aanwezig zijn, maar hij wilde me nog wel graag even voorstellen aan een
aantal medewerkers. Of het woord ‘Holland’ veel in ze opriep, kon ik uit hun
gepresseerde vriendelijkheid niet opmaken. De kantoren deden me denken aan die
op mijn vaders werk in de jaren zestig, zij het dat die niet in zo'n schitterend pand
gevestigd waren. Oud meubilair, bruine, gefineerde bureaus, de stoffige geur van
ordners en boeken, grijsstalen archiefkasten, reusachtige tikmachines. En hier en
daar, zoals aan de receptie, bij wijze van schoorvoetende concessie aan het heden,
een petroleumgestookte computer. En terwijl ik zo rondliep in die aangenaam
ouderwetse kantoren, handjes gaf en minzame vragen beantwoordde, werd ik zelf
weer het jongetje dat even op een echt kantoor mocht kijken: een geheimzinnige plek
waar belangrijke zaken speelden waarvan ik niet het flauwste vermoeden had. Dat
gevoel zal ik vaker hebben, de komende dagen.
De chauffeur van het busje gaat naar buiten, maar is na een paar minuten weer
terug. Kennelijk wachten we nog steeds.
Aan het eind van de gang naast de trap is de bar van de Schrijversbond. Daar
hebben mijn buitenlandse collega's natuurlijk gewacht terwijl ik braaf in de zaal zat.
Er komt een oudere man met halflang grijs haar de gang uit lopen. Hij schijnt niet
helemaal vast ter been, en lacht ironisch naar me.
Bij de boekentafel van uitgeverij VAGA, waar kennelijk de meeste van de hier
voorlezende dichters gepubliceerd worden, pakt hij een boek op en bekijkt het
aandachtig.
‘Mag ik dit hebben?’ vraagt hij met Iers accent aan de vrouw achter de tafel.
‘Seamus Heaney is een vriend van me.’
De vrouw, die duidelijk geen Engels verstaat, noteert een bedrag op een papiertje
en houdt het hem voor.
‘Nee, mag ik het meenemen. Ik heb geen geld.’
Tirade. Jaargang 47