Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

18
Want zij waren Vagisten. De vaagheid aanwezig in alle kunst moest op dwingende
wijze aangeduid worden. Het publiek moest onverbiddelijk naar de vaagheid geleid
worden. De lezers en kijkers moesten belanden in het niet-weten. Dat lukte goed,
het was nog niet eens zo gek.
De jongens mochten inmiddels een kerk vullen voor een performance. Ze werkten
nachten door, objecten dansten scheef in de ruimte. De wetten van de esthetiek werden
genegeerd. Het ging goed. Lang niet alles was mooi. Lang niet alles was sterk en
betrokken. Wat ik ervan vond was een garantie voor het tegendeel.
De vergaderingen waren het mooist. Deze gesprekken! Dit praten! ‘Ik weet niet
hoe het met jou is maar hier gebeurt het’, zei de een en de ander antwoordde dat het
mooier was dan de affe kunst zelf. Het was snel. Wappes. Je hoefde niet te worstelen.
Worstelen ging ten koste van de kwaliteit. Kunst was uitwisseling en al gebeurde
het op die avonden niet met publiek, het literair woord was onderling gaande met de
diepgang van duizend mollen. De affe kunst was sowieso suspect. Althans... lichtelijk.
Een hief zijn vinger waarschuwend, want het schoolgebouw hing vol affe kunst van
henzelf, niet dan?
Nu was het zaak om de beginselen op papier te zetten. Dat gebeurde collectief.
Ontroerd en uitgeput stonden ze eindelijk op uit de oude crapauds met lappen erover,
het was klaar. Deze verklaring was ook na tien dagen spellen, onbegrijpelijk voor
mij. De stroming gebood irritatie.
Maar wat nou, wat nou? De vrouwelijke kunstenaars haakten af. Ze hebben nu
vier jaar de plee schoongemaakt en koffie gezet, afspraken geregeld, de vloeren, de
afwas, de lakens van de logerende dichters. Ook na lang praten blijven de vrouwen
het verdommen.
De aardigste man van de club, in bezit van een auto voor vervoer van de
kunstwerken, de ziel van de Vagisten, ging dood. De begrafenis werd een goede
performance, de film van de dode werd nog één keer vertoond waar hij fysiek bij
was. Na de begraving werd de bezoekers een glas aangeboden. Honderd glaasjes
whisky stonden in kaarslicht te glinsteren. Waarom nam ik niets? Ik moest nog rijden
en ik wilde niet napraten met mijn collega's uit het levend décor. Wie versjouwt de
boel nu? De stroming is op zijn vaagst.
Het halvewereldcollectief
Uitgeschreeuwd doel: gelijke rechten voor de vrouw, ongehinderde ontplooiing. Er
kwam in 1976 een vrouwencafé in het dorp. Het café had een krant, een collectief,
er ging een dichtbundel komen. In de krant kwam een
Tirade. Jaargang 47