Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

134
gaan naar het Amsterdamse Concertgebouw, waar de legendarische popgroep The
Band zijn enige Nederlandse optreden gaf? Hoe intens had zij daarvan genoten! The
Band! Die tijdens Dylans grensverleggende wereldtournee in 1966 naam gemaakt
had als zijn begeleidingsgroep maar daarna zelf, met Music from Big Pink (1968) en
The Band (1969), de ganse popmuziek een reuzeslinger had gegeven! Ik zou er
persoonlijk op toezien dat haar heus niets overkwam. Maar nee.
Tot mijn verrassing meldde Geert dat hij graag mee zou gaan. Dat was bijzonder:
in 1965 en zelfs nog in 1970 had ik gevoeld dat mijn vader me vooral naar concerten
van The Rolling Stones en Emerson, Lake & Palmer (waar ik per se naar toe wilde)
vergezeld had om te zorgen dat míj niets overkomen zou. Maar dat zijn hoogsteigen
vorm van broedzorg zich tot mijn 26ste levensjaar uitstrekte, was onwaarschijnlijk.
Wat was er aan de hand? Hij had er jegens mij nooit blijk van gegeven te begrijpen
waar Bob Dylan voor stond, laat staan dat hij literaire kwaliteit in zijn werk ontdekt
had. Moest ik alsnog geloven dat hij het meende, toen hij in zijn openingswoord voor
het 200 ste ‘jubileumnummer’ van Tirade (1974) verklaarde dat onder veel meer óók
‘over de poëzie van Bob Dylan’ moest worden geschreven? Dit deel van zijn tirade
had ik als een sympathieke maar vrijblijvende handreiking ervaren: uit vrije wil had
hij nog nooit een letter van Dylans ‘poëzie’ gelezen. Niettemin, wie geloven wil dat
hij toch heus bij Dylans eerste concert op Nederlandse bodem aanwezig was, zal dit
van mij moeten aannemen. De foto die daar van hem genomen is, kan ik nergens
meer vinden: op een stadiontribune, in de stromende regen die voorafgaand aan het
concert overvloedig valt, zit een in regenjas gehulde gestalte met een plastic haarkapje
op die een krant leest. De enige reden waarom je wilt geloven dat hier de uitgever
van Tirade zit, is omdat van onder dit haarkapje een florissant brandende havanasigaar
uitsteekt.
Geerts geste ten spijt is het aantal afleveringen van Tirade nadien verdubbeld maar
zomin daar als in andere literaire tijdschriften verscheen een serieus essay ‘over de
poëzie van Bob Dylan’. Blijkbaar valt zijn werk buiten de Nederlandse literatuurboot.
Elders wordt daar anders over gedacht. In Frankrijk werd de schrijver-zanger-musicus
benoemd tot Commandeur des Arts et des Lettres, de hoogste onderscheiding voor
kunstenaars in dit land. Hij werd bedacht met enkele eredoctoraten in de letteren aan
buitenlandse universiteiten, zijn werk wordt bestudeerd aan letterenfaculteiten, er
verschijnen talloze geleerde boeken over hem en enkele jaren geleden werd hij
voorgedragen voor de Nobelprijs voor literatuur. Of dit een staande kandi-
Tirade. Jaargang 47