Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

171
zelfs voor een kind, dat de Ot en Sienverhalen tot een soort behoren. De wereld van
Ot en Sien is blijkbaar zo voorspelbaar dat afwijkingen als vanzelf een komisch effect
hebben.
In 1974, het jaar dat Ot en Sien werd heruitgegeven ‘naar de oorspronkelijke editie’,
publiceerde Geert van Oorschot zijn verlanglijst in het tweehonderdste nummer van
Tirade.
Het is een dwingende lijst: de onderwerpen waarover hij vond dat in zijn blaadje
geschreven moest worden zijn in de meeste gevallen geen onderwerpen, maar
opvattingen. Slauerhoff wordt veronachtzaamd, Hoornik overschat, Multatuli
genegeerd. En: Ot en Sien is een kunstwerk.
Hoe schrijf je over het kunstwerk van Ot en Sien als je met vindt dat Ot en Sien
een kunstwerk is?
Zo?
Het heeft geregend. De hele ochtend heeft Ot binnen gespeeld. Maar nu
is de regen voorbij. Ot mag weer naar buiten. Hij loopt de tuin in. Wat
ruikt het lekker! En wat is alles nog nat! Overal hangen druppels aan de
bomen en het gaat van sop, sop onder Ot zijn voeten.
Achter in de tuin is een heuvel van zand. Dat is ook nat. Ot voelt aan het
zand. Het plakt aan zijn vingers. Hij pakt een handje zand en knijpt erin.
Het kleeft helemaal aan elkaar vast. Wat leuk is dat! Ot krijgt een idee.
Hij loopt de tuin uit om Sien te halen.
‘Sien, Sien!’ roept Ot. ‘Kom je spelen? Mag het?’
Het mag. Daar is Sien al. Sop, sop, doen haar klompen op het natte gras.
‘Kijk Sien’, wijst Ot, en hij loopt voor haar uit. Hij pakt weer zand van de
berg en knijpt er nu met twee handen in. ‘Klei!’ zegt hij. ‘We kunnen iets
maken!’
Ja, knikt Sien, ze ziet het, het zand is net klei. Ze pakt ook een handje.
Bah, gauw laat ze het zand weer vallen, wat voelt dat koud! Ze durft niet
goed nog wat te pakken en ze kijkt naar Ot. Die is op zijn knieën gaan
zitten en begint met twee handen te duwen en te slaan tegen de berg. Sien
moet erom lachen. Nu wil ze ook wel met de klei spelen.
Ot en Sien zitten naast elkaar. Ze duwen en slaan op de berg, pèts, pèts.
Ze scheppen met hun handen zand weg en plakken het ergens anders weer
tegenaan. Ze lopen om de berg heen. Ze werken zo hard dat het puntje van
hun tong uit hun mond steekt. Ze krijgen het er warm van. Er staan
zweetdruppels op hun hoofd.
Tirade. Jaargang 47