Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

634
de lessenaar, aandachtig beluisterd door enkele leeftijdgenoten op de eerste rij.
Craig staat op. Hij moet zich morgenochtend nog voorbereiden op zijn optreden
in Vilnius, 's avonds. Daar zal het festival definitief afgesloten worden in een Rock
& Jazz Café. Ik zal daar helaas niet bij zijn. Morgenochtend vlieg ik terug naar huis.
‘Maar ik ga iets interessants doen met een saxofonist,’ zegt hij teleurgesteld. ‘En
je mist Johns optreden ook!’
Bij het afscheid slaat hij zijn armen om me heen. ‘You're a wonderful person, Erik.
And a great poet.’
Het gaat zeker nog een halfuur duren voor hij alle gesprekjes en omhelzingen op
weg naar de uitgang achter zich zal kunnen laten.
‘What a wonderful guy. Don't you think so?’ De beeldschone tolk is op Craigs
stoel komen zitten. ‘And a great poet.’
Ze vertelt over Craigs lessen aan de universiteit, hoeveel ze daar aan gehad heeft,
en over de warme manier waarop hij met de studenten omgaat.
‘Erik, ik hoor net dat je mijn optreden gaat missen morgenavond!’ John Murphy
is bij ons komen staan. ‘Hier heb je in ieder geval mijn gedichten. Speciaal voor jou
gesigneerd.’ Op de titelpagina staat: ‘For Erik, who didn't want to sleep with me.
Your friend John.’
‘Mag ik deze dans van u?’ vraagt hij.
‘Ik ben nog even in gesprek,’ zegt de tolk.
‘The lucky bastard.’
Ik probeer iets aardigs te formuleren over haar onmogelijke taak als tolk vanavond,
wat uitloopt op een nogal omslachtig compliment. Waarop zij mij complimenteert
met mijn optreden eergisteravond. Vooral mijn inleidingen waren erg goed.
Maar van mijn gedichten had ze natuurlijk geen woord verstaan.
Nee, maar ze had wel de Litouwse vertaling in de catalogus meegelezen. Dat
gedicht over die oude worstelaar op een receptie sprak haar erg aan.
Over welk gedicht heeft ze het in godsnaam? Niet over een gedicht van mij. Maar
ze houdt vol en noemt nadere details. De worstelaar staat aan een lopend buffet en
brandt zijn vingers aan een kroket.
‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Was het niet van de IJslander?’
Koppig schudt ze haar hoofd. ‘Zullen we maar gaan dansen?’
Pas de volgende dag in het vliegtuig dringt tot mijn nevelige hersens door dat ze
waarschijnlijk mijn ‘Oude boxer’ bedoelde: een gedicht over een
Tirade. Jaargang 47