Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

12
Ik zweeg, want ik die therapeut had kunnen worden kende het geruststellende gemak
van complotten, en niet te vergeten hun plooibaarheid naar tijd en ruimte. Dus restte
mij geen andere vraag dan deze:
‘Willem Roukens maakte deel uit van die oude magistraat, niet waar?’
‘Ja. Exact. Hij was net niet de enige. Willem III was erg laks geweest met het
plegen van nieuwe benoemingen. En ergens geen toeval. Laat staan ten onrechte. De
Gelderse steden waren niet zo populair in Holland. Dertig jaar geleden, moet je
nagaan, hadden ze volgens hun verraad gepleegd; daar moesten ze nog steeds voor
boeten; mochten hun eigen magistraat niet benoemen. Op het eerste gezicht lijken
die opstanden behoorlijk gerechtvaardigd. Maar de manier waarop het liep. En
diegenen die erachter zaten, moet je bedenken, dat was een en al familie van Willems
voornaamste adviseur op dit gebied, slijmerige Fagel. En het werd alleen maar
smeriger zodra het Franse beleg was afgeslagen. Stilaan viezer en viezer werd het.
Ongeloofwaardiger, doortrapter. Precies hetzelfde als hoe ik daar vanwege die pik
van mij mee lag te helpen aan het verdriet van meisjes uit verre streken, het belazeren
van mensen die toch al belazerd zijn, hoe ik dikke patsers met schrale guldens laf
lag te ondersteunen. Ik heb er ooit eentje mogen zien. Hij kwam even kijken wat
voor een geilaard twee meisjes tegelijk wilde. Ik in mijn blootje tussen twee
donkerbruine gladde lichamen, ik lachte hem zelfs nog toe. Een grote dikke Duitser
in een purperen kostuum.
Als ik dan naar huis liep, door de nachtelijke Hezelstraat, me soms vastklampte aan
de stalen pergola in het midden of binnenkeek bij de tweedehands kledingzaak, langs
de kaasboer en dan verder klom, steels stilstond bij de lingeriewinkel, opkeek naar
de Stevenskerk bij de trappen met de hoekige omstrengeling van gebeeldhouwde
lichamen, dan drong zich een visioen op, steeds pijnlijker: twee schrandere, vermoeide
ogen. Langwerpig ovaal gezicht. Dunne vlassige, niet wit, niet blond, nee kleurloze
sprieten om het gelaat. Miezerig smalle mond in lichtelijk wit gepoederd gezicht.
Blauwe vlek op de rechterwang. De mond begon me toe te tuiten. Linkerhand
gebaarde, wees me de weg omhoog. Daarheen, daar moest ik zijn. Vreemde staat.
Voort dus, passeerde late kroegtijgers. Liet ze begaan. De hand leidde, leek me vast
te houden, stuwde me over de Grote Markt. Wees me het opschrift boven de poort
naar het Stevenskerkhof. Iets van ‘Grote zaken bloeien in harmonie; klein wordt wat
zich verdeelt.’ Maar dan in het Latijn. Dit was een dorp, niet voor niets was dit een
dorp. Die tekst, aangebracht in de jaren vooraf aan de troebelen had de Romswinckels
en de Van Heerdts en
Tirade. Jaargang 47