Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

39
vinden dat Herman Brusselmans een soort anti-literatuur schrijft maar van die
antischrijvers misschien wel een van de interessantste vertegenwoordigers is. Overal
in het literaire landschap ontstaan zo van die gestolde ideeën waar critici zich tegen
afzetten of waar ze juist op afkomen. Naschrijven? Nou vooruit dan, misschien wel
een beetje. Maar of het zo erg is, vraag ik me af: een criticus zal vermoedelijk toch
niet gauw een mening tegen zijn zin verkondigen. Elkaar ‘naschrijven’ is ook een
adhesiebetuiging. Gelijkgestemde kritiek toont voor mijn gevoel dan ook vooral aan
dat zelfs zoiets unieks als het kunstwerk onderhevig is aan tijd- en cultuurgebonden
ideeën, aan heersende smaak. Mij geeft het zelfs wel enig vertrouwen als critici het
met elkaar eens zijn of elkaar kunnen volgen, de literaire kritiek is nu eenmaal geen
wetenschappelijke discipline die door steeds nieuwe ontdekkingen en tegenspraken
vooruitgaat, evenmin kan het literaire landschap uitsluitend uit controversiële
meesterwerken bestaan.
En dan het laatste gedeelte van Van Oorschots oneliner. Het meest
verbazingwekkende part ook want waarom zou naast het bestaan ook het geheel
ontbreken van zo'n ‘domme en geborneerde literaire naschrijf-kritiek en dag- en
weekbladen’ zijn misprijzen opwekken? Toch niets liever dan dat, denkt de
kwaadwillende lezer.
Kwestie van onhandig taalgebruik, schat ik, precies dat wat je niet moet hebben
als je vilein en raak wilt zijn. Het geeft Van Oorschots wat gratuite opstel-onderwerp
nou ja niet de nekslag maar wel een onaangenaam duwtje.
Tirade. Jaargang 47