Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

630
‘De discussie is maar een ritueel om aan elkaar te wennen,’ zegt Craig. ‘Maar wat
vond je van de voordrachtsprogramma's? We've heard some great poets.’
Tsja. Wat vond ik van de voordrachten. De meeste Litouwers die het
spreekgestoelte bestegen stonden niet in de catalogus en alle Letten, Esten, Finnen,
Wit-Russen, de Griek, de Bulgaarse, een IJslander en een Noor waren uitsluitend in
hun eigen taal of in het Litouws mee te lezen. De meesten van de buitenlandse
dichters, onder wie ikzelf, hadden ten behoeve van hun niet-Litouwse collega's hun
toevlucht gezocht in Engelse parafrases of toevallige vertalingen in hun binnenzak.
De enige van wie ik een heel gedicht verstaan had, was de Thaise dichteres Dr. S.
Surang. ‘All is one: / Oneness, Suchness. / Atman, Brahman, / Nirvana, Moksha,
Tao,’ chantte ze met suikerstem.
‘Ik heb niet alles kunnen volgen,’ zeg ik tegen Craig.
‘I think you have a point there.’ Hij schenkt mijn wodka nog eens bij. ‘We moeten
meer Engelse vertalingen maken. Ik zal het aan Eugenijus voorleggen.’
Die begint vanachter een lessenaar naast het Perzische tapijt juist op dat moment
een toespraak zoals ik het hem de afgelopen dagen vaker heb zien doen. Van de
beeldschone tolk begrijp ik dat hij nu alle vrijwilligers dankt die betrokken zijn bij
het festival, alle sponsors, met name de firma Alita ‘die de producten maakt waar
wij allen zo van genieten’ en directie en medewerkers van het Dainava Centre.
Ondertussen zitten de twee dichters aan de salontafel tot grote hilariteit van het
publiek achter zijn rug gekke bekken te trekken en hem na te doen. Het belooft
inderdaad een bonte avond te worden.
Op uitnodiging van Eugenijus Grajauskas betreedt een enthousiaste jonge man in
double breasted kostuum het Perzische tapijt en neemt onder luid applaus het woord.
De directeur van Dainava. Blijkens zijn glunderende gezicht geniet hij buitengewoon
van de levendigheid in zijn centrum. Afgezien van de dichters en het festivalpubliek
heb ik er de afgelopen dagen slechts een groep Wit-Russische bejaarden gesignaleerd,
het soort publiek dat zich hier de rest van het jaar laat verwennen, stel ik me voor.
Na zijn toespraak biedt de directeur alle aanwezigen een drankje aan op kosten van
Dainava, waarop serveersters dienbladen vol flessen Alita-brandy over de toch al
overvloedig van drank voorziene tafels verspreiden. ‘Dit moet je proeven,’ zegt Craig,
en zet een tot de rand gevuld glaasje naast mijn wodka.
Tirade. Jaargang 47