Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

570
‘Ik geloof dat zij iets doet wat hij ook doet. Dat ze mensen verdoven mogen of zo.’
‘Ik had zo iemand wat willen vragen.’
‘Je kan het toch altijd proberen? Ze weten geloof ik wel veel.’
Ik dacht aan onze kat Tuuk die stijf in haar mandje had gelegen. Mijn moeder had
het mandje met dooie Tuuk de trap afgedragen en aan het Jonge Stel gevraagd. ‘Is
hij dood?’
En Hij van het Jonge Stel had zijn vrouw aangekeken en gevraagd. ‘Wat denk jij,
Hermientje? Is deze kat dood?’
‘O zeker.’
‘Dat is mijn diagnose dan ook,’ had hij gezegd. Mijn moeder mocht haar beneden
in de tuin begraven. En hij hielp haar zelfs met spitten.
‘Het zijn aardige mensen,’ zei ik. ‘Tegen zessen zijn ze altijd wel thuis.’
Jimmy knikte, maar ik denk niet dat hij van plan was om om zes uur bij ons aan
te bellen.
‘Zal ík het voor je vragen?’
Ik ben nieuwsgierig. Zegt mijn vader. En sluw. Zegt mijn moeder.
Jimmy stonk er niet in.
‘Dag.’ Zei hij. En hij wandelde weg. De hazewind wurgde zichzelf bijna, want hij
was nog lang niet uitgeroken met onze Lord.
‘Hei!’ riep ik. Ik ging er maar bij staan. ‘Ik vind het rot van je vader!’
Ik dacht koortsachtig na.
Wat kon ik nog voor vriendelijks over Wop zeggen, wat je ook een beetje kon
róepen? Hij was aardig. Maar er waren geen woorden voor dat soort aardig.
‘Hij wist altijd veel gewone woorden! Gewone woorden die toch uit het Latijn
zijn! Zoals “spiegel” en “brief”. Van brevis dat “kort” betekent. Al zijn brieven vaak
niet kort meer enne...’
Jimmy keek met getuite lippen rond. Zijn hond hing snakkend aan zijn riem en
Lord probeerde alles om dichterbij die trillerige hazewind te komen.
‘Jouw vader wist daar meer van dan de Kikker!’ Ik legde er nog wat bovenop.
‘Zou je eens kunnen vragen aan die mensen of je van verdriet kunt sterven?’ vroeg
hij.
Ik staarde even.
‘...Was het dan geen hartaanval?’
‘Ik had het niet over mijn vader.’
Ik trok Lord naar me toe.
Tirade. Jaargang 47