Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

623
gonnen als bouwkundige. Toen werd hij burgemeester van dit dorp, daarna Minister
van Cultuur. En daarna festivaldirecteur.’
Hij vertelt dat Drushkininkai in de jaren zestig en zeventig een vooral door de
Russische partijtop geliefd kuuroord was, maar dat er nu in de zomer nog wel
vakantiegangers komen die zichzelf op een paar gezonde weken willen trakteren. En
er wonen veel schrijvers en kunstenaars, zoals Eugenijus. Het dorp is totaal verlaten,
alsof we na sluitingstijd door de Efteling rijden.
Na een rotonde met in het midden een Byzantijns moorkopkerkje in lichtblauw
hout, passeren we een lichtgele uitspanning met parasols op het druilerige terras.
‘Širdele. Hier essen später,’ zegt de chauffeur. En dan draaien we een smal tegelpad
tussen de bomen op, naar een van de ziekenhuizen. ‘Dainava’ staat er in grote letters
op de zijgevel.
‘We zijn er,’ zegt de Amerikaan.
‘Is dit een hotel?’ vraagt de Ier. ‘Het lijkt wel een gesticht.’
Als schichtige schapen lopen we door de automatisch openschuivende glazen entree
een kale, witgepleisterde ontvangsthal in. Daar worden we vanachter de intakebalie
vorsend opgenomen door een donkere en een blonde verpleegster, beiden in een lang
wit schort. In nors Litouws en Russisch dat me aan oude James Bondfilms doet
denken helpen ze ons een onafzienbare hoeveelheid formulieren in te vullen. De
Bulgaarse en de Griek worden door de blonde verpleegster afgevoerd, een halfdonkere
gang in. De chauffeur van het busje ontfermt zich over hun bagage. De Amerikaan
verdwijnt op eigen gelegenheid. Daarna zijn de Ier en ik aan de beurt.
De donkere verpleegster geeft ons ieder een sleutel die verdacht veel op een loper
lijkt en beduidt dat we met haar mee moeten lopen. Via een zware deur in de
halfdonkere gang komen we in een schemerig trappenhuis. Een lift is er blijkbaar
niet. Granito traptreden, gladde kale wanden, helgeel gelakt. Het ruikt er bedompt.
Op een overloopje halverwege de trap één nooddruftige vetplant in een draadijzeren
rekje.
Achter me hoor ik de Ier hijgen en puffen en ik bied aan zijn koffer over te nemen.
Hij weet zich ternauwernood op de been te houden, maar weert mijn aanbod af. ‘Ik
moet mijn eigen zonden dragen.’
Boven eenzelfde schemerige ziekenhuisgang als beneden. De Ier laat zijn koffer
op het sleetse balatum neerploffen. ‘Mother Mary and Jesus! Ik ben niet gek, alleen
maar dronken. Mag ik nu naar huis, zuster? Alstublieft?’
Tirade. Jaargang 47