Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

4
Na de bevrijding ondergedoken in schuurtjes en kasten die je vanaf de straat niet kon
zien. De wederopbouw. De koude oorlog voorbij. En ja hoor, daar had je het alsnog!
(Achter alle gevels gegrinnik.)
Ten slotte was het effect van een vijftig jaar in zijn vaart vertraagde bominslag
weg. Geen leegte meer in plaats van ons stoere kantoor maar nu een ansichtkaart.
Waarvandaan? Te oordelen naar de ronde vormen van het flatgebouw, de zomerse
tinten en al die balkonnetjes vol schaduw, ergens bij de Middellandse Zee. Spanje,
Marokko...
Behoedzaam daalden zij de trap af, die naar de onderaardsche gewelven
voerde.
Eene kille, benauwde lucht kwam hun tegemoet.
C. Joh. Kieviet, Fulco de minstreel
Achteraf is het belangrijkste aan het voormalige belastingkantoor een detail van de
zijgevel die ik nog niet heb vermeld, omdat mijn buurtkameraadjes en ik daar nooit
speelden. Vanaf mijn tiende koos ik iedere woensdag op weg naar vioolles aan het
begin van de straat een nieuwe richting. Niet rechtdoor, zoals je deed om in het
centrum te komen, maar afslaand naar een buurt die eind jaren dertig leek te zijn
ingedommeld. Oude bomen. Rijen middenstandshuizen afgewisseld door moestuinen.
Verderop villaatjes in Engelse stijl. Alles vooroorlogs keurig. Nergens een kapotte
muur of Verboden Toegang. Sloeg ik de hoek om dan veranderde het belastingkantoor
met z'n duistere naam opeens in een gebouw vol hinderlijke betekenis. Geen
aanleiding meer tot vrijuit fantaseren over algemeenheden zoals bij de façade langs
onze straat, maar een vingerwijzing aan mij persoonlijk. Eenduidig en kort: Hier is
het! (Hier was het, had ik willen schrijven maar de herinnering die de gevel achter
de hoek symboliseerde had/heeft niets van de nuance ‘ik zal je geen kwaad doen’,
eigen aan de verleden tijd.)
De muur was hier bijna helemaal blind en van onder tot boven glad. Zelfs de
eikenhouten deur in het midden, net hoog en breed genoeg om één mens tegelijk
door te laten, brak het oppervlak alleen door zijn materiaal en door het ronde raampje
op ooghoogte (voor volwassenen). Zijn ligging direct aan de straat gaf dit deurtje
iets tweeslachtigs. Net of het zich schaamde dat het niet goed wist wat het moest
uitdrukken. Zijn eenvoud leek een invitatie om gezellig binnen te stappen. Maar
tegelijk schiep het ontbreken van een deurknop en het formaat van het raampje, zeg
maar kijkgat, de suggestie: halt!
Tirade. Jaargang 47