Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

Over de wijze waarop aan de meeste van onze hogescholen de
literatuurstudie tot een terrein van ideologische terreur en
spraakverwarring is geworden
Wim Hofman
80
De auteur in een briefje aan de redactie: ‘Nee, ik heb geen onderwerp gekozen, ik
wilde iets schrijven over G.v. O zelf en zijn pogingen de drank in Vlissingen te
bestrijden. In het archief van Vlissingen vond ik echter geen gegevens over alcohol.
Zijn activiteiten wilde ik gebruiken als uitgangspunt om wat te zeggen over zijn
streven om de wereld te veranderen (d.m.v. een blad als Tirade).’
‘Mijn vader,’ vertelde mijn vader, ‘hield wel van een glaasje jenever. Heel Vlissingen
dronk jenever. Ze zeiden wel eens dat ze in Vlissingen de stoepen met jenever
schrobden. Ja, mijn vader dronk wel eens wat. Hij was stoker bij de Stoomvaart
Maatschappij Zeeland, een zware, stoffige, slecht betaalde baan. Dertig gulden in de
maand, hooguit. Vuil werk, slechte bazen, waardeloos eten, maar daar mocht je niks
van zeggen, dan kon je zo opdonderen. Hij was sterk als een paard, mijn vader, werkte
in het begin achtentwintig tot dertig uur aan een stuk met een paar uur pauze. Kolen
sjouwen, kolen scheppen, dat soort werk. Ja, hij dronk wel eens een borreltje. Net
als alle zeelui. In 1900 probeerden ze te staken, maar de actie mislukte, ze zeggen
omdat ze zich moed probeerden in te drinken met jenever, het tegendeel gebeurde.
Ze bereikten niets. Drank is slecht. Dikwijls werd uitbetaald in het café. Je hoorde
dan een rondje te geven en de baas een extra borreltje toe te schuiven. Van het
huishoudgeld bleef niet erg veel over, dat zul je wel begrijpen. Hij werd wel eens
lollig, mijn vader en zong dan wat, bijvoorbeeld Tegen de muur van Jut, of iets
dergelijks maar dikwijls was hij nors als hij wat gedronken had. Hij kon
verschrikkelijk kwaad worden. Hij leek altijd kwaad. Hij had altijd een rood gezicht.
Aan tafel mochten we niet praten. Dat lieten we wel uit ons hoofd. Een keer kwam
er een stukje vlees op tafel. We keken ernaar. Zeiden niks. “Dat is dan mooi voor
mij”, zei hij en stak er zijn vork in. We zeiden niets, maar ik moest giechelen en dat
was even erg. Ik heb het geweten. Hij is op een bepaald ogenblik wel veranderd. Hij
deed mee aan de staatsloterij. Hij lag met zijn boot in Hansweert. We
Tirade. Jaargang 47