Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

No, no, no, it ain't me, babe,
It ain't me you're lookin' for, babe.
Go melt back into the night, babe,
Everything inside is made of stone.
There's nothing in here moving
An' anyway I'm not alone.
You say you're looking for someone
Who'll pick you up each time you fall,
To gather flowers constantly
An' to come each time you call,
A lover for your life an' nothing more,
But it ain't me, babe,
No, no, no, it ain't me, babe,
It ain't me you're lookin' for, babe.
nee, nee, nee, 'k ben het niet, lief
ik ben niet die je begeert, lief.
Toe versmelt nu met de nacht, lief,
binnenin is alles toch van steen.
Niets valt hier te beleven
en hoe dan ook 'k ben niet alleen.
Je zegt iemand te zoeken
die je weerhoudt van elke val,
die eeuwig bloemen voor je plukt,
als geroepen komen zal,
een liefje voor het leven en niets meer,
maar 'k ben het niet, lief,
nee, nee, nee, 'k ben het niet, lief,
ik ben niet die je begeert, lief.
140
Hier niet het klassieke liefdesverdriet - hoe lang al niet bezongen in de wereldliteratuur
-, zelfs geen Georges Brassens die uit bewondering zijn geliefde in La non-demande
au marriage toezingt: ‘Ik heb de eer je niet te vragen om je hand mijn lief: dat wij
onze namen niet graveren op een boterbrief’. Valt de vraag of wij hier vandoen
hebben met hoogwaardige poëzie wellicht in het niet bij de impact die ‘Ik ben het
niet’ wel op het toegezongen (ex-)lief moet hebben? Hoe typerend voor een zich
wijzigende liefdesmoraal halverwege de twintigste eeuw is wat Dylan hier doet?
Herkennen wij ons hier als de geharnaste ‘heelmeester’ die de patiënt een schone
wond toebrengt door zichzelf te vaccineren, die wij ooit zelf zijn geweest? Onszelf
als ex-patiënt misschien? Mocht dit motief in de liefdespoëzie eerder ‘behandeld’
zijn, dan zeker niet zo rechtstreeks. Naarmate Dylan het verder uitdiepte, verkreeg
het zelfs wereldwijde betekenis voor wat destijds bekend werd als de ‘politics of
sex’. Van dit laatste fenomeen mochten veel mannen destijds dan wel graag ontkennen
dat het ten grondslag ligt aan alle politiek maar zo eenvoudig kwamen zij daarmee
bij de tweede feministische golf van 1970 en volgende jaren natuurlijk niet meer
weg.
Voor de ‘folkies’ maakte Dylan het evenwel nog bonter. In 1965 verruilde hij zijn
akoestische gitaar voor een elektrisch versterkte begeleidingsgroep: de vervulling
Tirade. Jaargang 47