Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

164
Over de schrijvers van de ‘kleine dunne boekjes’
Hedda Martens
De schrijvers van de kleine dunne boekjes onderscheiden zich weinig van andere
mensen; ze eten, ze slapen, ze hebben werkzaamheden. Wel kost het schrijven van
een bladzijde bij de dunne boekjes aanzienlijk meer tijd dan wanneer het om een dik
boek zou gaan, maar dat neemt niet weg dat er wereldwijd voldoende dunne boekjes
verschijnen om af en toe een feestelijke bijeenkomst te houden. - Gevierd wordt dan
dat al die uitgaafjes, rug aan rug geplaatst, een van hogerhand vastgesteld aantal
meters aan de literatuur hebben toegevoegd; bij de dikke boeken zijn dat kilometers,
ze beslaan binnen- en buitenmuren van een gigantisch bolwerk dat zich uitbreidt met
het élan van een wereldstad.
Op enige afstand staat een hoge, smalle toren waarin het net iets te koud is; daar
houden de schrijvers van de kleine dunne boekjes hun schaarse bijeenkomsten. De
wenteltrap die naar de vergaderzalen leidt wordt eens zo smal doordat alle dunne
boekjes ter wereld erlangs staan, gerangschikt op een zeer lange en slanke
spiraalvormige plank die de trap van begin tot eind volgt. Raakt zo'n plank vol, wat
vanwege de dunheid van de boekjes zelden vaker dan om de honderd jaar het geval
is, dan wordt van grote hoogte een nieuwe spiraal via een sleuf in de torenspits
neergelaten. Als een gigantische kurkentrekker schroeft die zich op zijn eigen gewicht,
toenemend verzwaard door dat van nieuw bijgeplaatste boekjes, traag naar beneden,
tot hij uiteindelijk in de catacomben van de toren tot stilstand komt. - Ondanks de
betrekkelijke zeldzaamheid van zo'n gebeurtenis maakt elke schrijver van een dun,
klein boekje het proces wel enigszins mee omdat het neerdalen zelf buitengewoon
lang duurt; al van heel veraf is de spiraal als een onmetelijk lange, luchtige
schroefdraad hoog op de toren waar te nemen, vogels strijken erop neer en poetsen
hun veren terwijl ze onmerkbaar meedraaien.
De bijeenkomstenin de ruime torenzaal worden onophoudelijk begeleid door het
zachte, zoemende zinken van zo'n spiraal, al eeuwenlang hetzelfde geluid dat niet
schijnt te kiezen tussen stilstand en voortgang, en dat bij de schrijvers van de dunne
boekjes nog lang nazingt. Verreweg de meesten zijn
Tirade. Jaargang 47