Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

216
Japanse ambassade lag. Hij wist het bijna zeker, daar lag hij. En hoe meer de gijzeling
in de Japanse ambassade van Lima geschiedenis werd hoe overtuigder hij ervan
raakte dat hij het was geweest die daar op een tapijt gecrepeerd was.
‘Hoe laat gaat je vliegtuig morgen?’ vraagt Paula.
‘Vier uur. Avianca naar Miami, de volgende dag verder naar Amsterdam.’
‘Zal ik je wegbrengen?’
Ze maakt hem verlegen.
‘Dat hoeft niet.’
‘Ik vind je aardig. En ik heb een veiligheidspasje, ik breng je direct naar het
vliegtuig, scheelt je zeker anderhalf uur.’
Weer is daar haar hand. Zwakte is het. Niets dan dat.
‘Oké.’
Even is daar haar mond, dan maakt ze zich los en zegt: ‘Tot morgen, ik haal je op
in je hotel.’
Pas een paar dagen na de bestorming hoorde hij dat veel van de vrouwelijke
gijzelaars zwanger waren toen ze stierven. Geen wonder, wat moet je anders, vier
maanden in zo'n villa.
Paula haalt hem op, precies als afgesproken.
Ze rijdt hem naar het vliegveld, leidt hem om de controles heen. Hij wordt in een
auto naar het vliegtuig gebracht, zoals de piloten, de jongens van de cateringservice
en de schoonmaakploeg.
‘Ik ben benieuwd naar je boek,’ zegt ze onder aan de trap. ‘Mag ik je nog een
gunst vragen?’
Hij knikt.
‘Dit zijn wat boeken voor een vriend die in Dresden studeert. Zou je het op de
post willen doen in Amsterdam? Ik heb er veertig dollar voor postzegels bijgedaan,
het wisselgeld krijg ik later wel.’ Ze lacht hartelijk alsof het een grap is.
Haar seksualiteit is nog steeds imminent, gelukkig heeft hij geleerd imminente
seksualiteit bijtijds te herkennen.
Hij neemt de dollars niet aan, het pakje wel.
Ze kussen elkaar, hij voelt haar tong maar hij proeft niets.
Hij moet opschieten, hij is de laatste, ze wachten op hem.
‘Pas goed op,’ zegt ze.
‘Waarop?’ vraagt hij, ‘ik ben al dood.’
Dan beklimt hij de trap, zijn laptop in zijn ene, het pakje in zijn andere hand. -
Tirade. Jaargang 47