Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

46
lijke delen en verticaal in twee gelijke delen zodat er vier rechthoeken ontstaan. De
verticale lijn valt over de bovenarm van de danseres, de horizontale streep valt samen
niet de bovenrand van de hoekbank en met de opvallende manchetten van de
handschoenen die om de bovenarm van de danseres sluiten. Mijn blik wordt over de
roze jurk getrokken naar de rechthoek aan de rechterbovenkant van de foto. Daar
eindigt de baljurk in een decolleté en in twee smalle schouderbandjes. Daar zie ik
de blote schouders en bovenarmen van de danseres en daarboven haar gezicht onder
de strak naar achteren getrokken blonde haren. Dat wonderlijke gezicht wens ik
ogenblikkelijk aan mijn verzameling toe te voegen.
In tegenstelling tot alle geëtaleerde rust van armen en baljurk ligt op het gezicht
met de gesloten ogen en de opengesperde neus en mond een uitdrukking van
uitputting, van pijn bijna. Het zweet ligt als een film op de blote huid. Waar is de
dans gebleven bij deze doodstille positie? De dans is naar binnen geslagen. Het
gezicht lijkt in rust, lijkt te harmoniëren met de rest van de foto, maar verraadt de
steeds herhaalde beweging van de dans die alleen maar tot rust gebracht kan worden
door de buitenkant van het lichaam tot doodse stilte te dwingen. Zoals een vrouw
die iets verschrikkelijks ziet en vlak voor de gil de hand voor de mond slaat en
bevriest; zoals een meisje dat verstart vlak voor het de klap ontvangt; zoals een dier
dat in doodsnood alle beweging inhoudt maar intussen de reddende sprong berekent;
zoals een topsporter die na de uitputtende prestatie even doodstil uitglijdt alvorens
in de armen van de coach te vallen. De tegenstelling tussen imploderend gezicht en
exploderende showjurk maakt de foto bijzonder.
De foto was gemaakt door Tara Fallaux. Ik maak een nieuwe lade in mijn hoofd:
Tara Fallaux, geboren, opleiding en dergelijke.
2. Het verhaal van de lezer
Mijn eerste verhaal las ik achter de kachel (‘Je brûle tout l'hiver’) en eigenlijk ben
ik nooit daarachter vandaan gekomen. Een verhaal sleept me mee; ik kan er niet mee
ophouden; ik ben er verslaafd aan; desnoods zal ik er aan sterven.
De wereld een dansfeest van Arthur van Schendel behandelt de liefde tussen Daniel
de Moralis en Marion Ringelinck. Twee mensen die een levensbedreigende passie
voor de dans koesteren, zich om die reden onweerstaanbaar tot elkaar aangetrokken
voelen, maar vrezen dat hun ritmes niet geheel overeenstemmen. Het belangrijkste
muziekstuk is de Pavana Castillana. Zolang zij deze dans niet met elkaar durven
dansen, zijn zij niet geschikt voor elkaar.
Tirade. Jaargang 47