Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

209
Het was hem niet in dank afgenomen.
Hij had haar ontmoet in een koffiehuis in de betere wijk van Lima. Niet ver van
de ambassade, hij zat daar regelmatig, omdat hij niets te doen had. Dat was niet erg,
niets doen, maar hij deed het liever niet op kantoor.
Ze studeerde sociologie. Net als Alejandro. Die had ook sociologie gestudeerd,
na zijn studie had hij genoeg van Weber en werd een snelheidsduivel in dienst van
Amerikaanse en Europese zakenmannen, diplomaten en toeristen die het avontuur
zochten, maar wel een avontuur met chauffeur.
Ze was erg geïnteresseerd. In alles. Er was eigenlijk niets wat haar niet
interesseerde.
Malena heette ze. ‘Kom je hier vaak?’ vroeg ze, toen hij met goed fatsoen niet
meer kon blijven zitten, hij moest weer terug naar de ambassade. De schijn weegt
zwaar.
‘Geregeld,’ zei hij, ‘ik werk daar.’ Hij wees op een goed beveiligde villa. Een
tuinman was bezig bladeren te harken. Het minste wat je van een ambassade kunt
zeggen is dat ze wat economie genereert. ‘Ik ben tweede man.’
Hij gaf haar een hand. ‘Sorry,’ zei ze, ‘dat mijn Engels zo slecht is.’
‘Het is uitstekend, ik ben degene die zich moet verontschuldigen, mijn Spaans had
beter moeten zijn.’
Toen liep hij terug naar de ambassade en hij floot. Er was die dag iets gebeurd,
niet veel maar wel meer dan anders. Genoeg voor nu in ieder geval. Een enkele keer,
het komt niet vaak voor, maar toch, een enkele keer blijkt het toeval niet helemaal
toevallig te zijn, een enkele keer is er over de waanzin nagedacht.
Alejandro zit in zijn witte auto, als hij Warnke ziet staat hij op en houdt de deur
voor hem open.
‘We moeten omrijden,’ zegt Alejandro, ‘de halve stad is afgesloten. Vanwege de
demonstraties.’
‘Het geeft niet, we hebben alle tijd.’
Hij maakt het zich gemakkelijk op de achterbank, probeert zijn notities nog een
keer door te lezen, maar omdat hij misselijk wordt van rijdend lezen moet hij daarmee
ophouden. Op vrijwel elke straathoek ziet hij leden van de militaire politie die in
groepjes bij elkaar staan. Ze hangen er verveeld bij, alsof ze wachten op een film die
ze al een paar keer hebben gezien. Er zijn ook vrouwen bij. De emancipatie verloopt
voorspoedig.
Toen hij de dag na zijn eerste ontmoeting na afloop van de lunch niet terugkeerde
naar de ambassade maar plaatsnam in het koffiehuis zat ze er, zoals hij had gehoopt.
Zoals hij zich had voorgesteld. Zijn hoop viel even
Tirade. Jaargang 47