Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

572
Soms komt de ouvreuse met een zaklantaarn naar buiten en is er een kwart seconde
lang een gezicht te zien, een paard bij een drinkbak, of een hand met een revolver.
Eén keer las ik zelfs een ondertitel: ‘Is mijnheer Strauss al gearriveerd?’
En daar onder: ‘Neen.’
Ouvreuses geven zelf niet om films. Ik zou mijn hele leven wel ouvreuse willen
zijn, steeds opnieuw de films zien, terwijl ik op mijn tenen in- en uitloop en afwezig
mensen voor hun voeten schijn. Mijn vader zegt dat er later vast ook iets anders dan
radio komt. Dat we thuis beeld zullen ontvangen. Ik zou wel eens willen weten hoe
dat zou moeten.
We gingen naar de tweede voorstelling. Mijn moeder wilde me tussen mijn vader
en haar in laten zitten, maar ik dirigeerde mijn vader naar het midden. Ik zag dat
mijn moeder me onzeker aankeek, alsof ze bang was dat ik de pest aan haar had.
Maar ik wou nu alleen maar dat mijn bedrogen vader dichtbij haar zat. En ik wou
ook dichtbij hem zitten. Mijn vader vond alles best. Halverwege de film viel hij
snurkend in slaap.
Ik keek om hem heen naar mijn moeder. Volgens mij volgde ze het verhaal totaal
niet. Ze zat daar in het donker met gesperde ogen en staarde naar iets ver onder het
doek.
Thuis kwam ze zomaar mijn kamer in, toen ik al in bed lag.
‘Vond je het gezellig?’
Ze had mijn dikke vader bij de pink.
‘Het was wel grappig,’ zei ik en probeerde dat geeuwend te doen.
‘Een heel erg grappige film, ja,’ zei mijn vader.
Jimmy was om zes uur niet aan de deur geweest. Ik had een half uur op de stoep De
Zwarte Rotsen zitten lezen.
Misschien heeft Jimmy dat uit de verte gezien.
Had ik hem weggejaagd? Stom.
Toen ik de trap afging 's ochtends, met mijn schooltas waar ik altijd alle boeken
tegelijk in heb zitten, kwam Hij-van-het-Jonge Stel ook net zijn kamer uit.
Nu heeft de man de hinderlijke gewoonte me altijd hetzelfde te vragen.
‘Hoe gaat het op school?’
Wat moet je daarmee? Je kan er niets interessants op terug zeggen. Iets als
Tirade. Jaargang 47