Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

240
Hoewel we nu voor het eerst redacteur Wim Smit konden begroeten met een
substantiële bijdrage over George Orwell, wekte de zoveelste rits John
Donne-vertalingen van Jan Eijkelboom een nogal plichtmatige indruk. Voorts kwam
Joop Goudsblom onder het pseudoniem E. Haman met een nieuwe rubriek in
aforisme-vorm op de proppen, ‘Domper’ geheten. In deze eerste ‘Domper’ zaten
weliswaar venijnige one-liners richting katholicisme, maar veel om het lijf had het
niet.
Vermeldenswaard is verder iemand die het nog ver zou schoppen in journalistiek
Nederland: Renate Rubinstein. Ze zou in Vrij Nederland roem vergaren met haar
Tamar-columns, maar hier in Tirade deed ze het vooral goed als reporter. Haar
verslagje van 'n uit de hand gelopen Podium-dichtersavond was fris en grappig. De
grootste ordeverstoorder die ze er tegenkwam was overigens: ‘De heer F. Bolkestein,
een jonge man met het uiterlijk dat in vroeger jaren typerend voor een student geacht
werd.’
Maar van leuke stukjes en rubriekjes moest het ernstig bedoelde Tirade het toch
niet echt hebben. En hoe ging dat nu verder na die enorme aanvaring tussen redactie
en uitgever? In ieder geval wees Van Oorschot het voorstel van Nieuwenhuys af. Nu
al na een paar nummers een aftredende redactie met als gevolg dat hij zelf het
redactionele roer in handen moest nemen: dat weigerde hij. Intussen werd de interne
crisis steeds erger en was Van Oorschot doodsbenauwd dat de buitenwacht er lucht
van zou krijgen: ‘Niets is nadeliger voor Tirade dan dat de buitenwacht (en we hebben
gelukkig alleen maar veel vijanden en weinig vrienden) de redactie reeds na het
vijfde nummer uit elkaar ziet springen. (...) Een enkele mededeling van een van jullie
aan een enkel ander mens brengt na een aantal dagen de vuile was bij Tirade in de
kroeg van Scheltema op de Nieuwezijds.’ 55
Hoe dan wel te handelen? Uiteindelijk deed Van Oorschot een drietal
tegenvoorstellen. Of een redactie bestaande uit Emmens en Eijkelboom, of een met
Emmens, Eijkelboom en Smit of een met Emmens, Eijkelboom en Nieuwenhuys.
Vinken en Goudsblom kwamen ineens in het hele verhaal niet meer voor. Dat kon
Goudsblom nog maar weinig schelen, hij had het intussen wel gezien bij Tirade.
Maar Vinken bleef er minder onverschillig onder en schreef aan Rob Nieuwenhuys:
‘Ik mag je misschien in herinnering brengen dat ik niet altijd er zomaar bij heb
gehangen, maar dat ik steeds, en vooral aan het begin van onze onderneming, actief
heb meegedaan. Ik durf in ieder geval te zeggen, dat ik meer aan dit blad heb gedaan
tot nu toe dan de beide Utrechters bij elkaar, en misschien wel op jou na het meeste.
Ik heb - toegegeven - niet geschreven in de eerste zes nummers van het
Tirade. Jaargang 47