Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

236
Tirade werd gesignaleerd, besproken en kon over het algemeen de goedkeuring
wegdragen bij de tijdschriftrecensenten. Een fris geluid, tegendraadse standpunten,
fraaie vormgeving, dat was de teneur van de kritieken. Je moest het er zo kort na de
oorlog niet meteen van hebben, maar toch, in De Telegraaf jubelde de reactionaire
Jacques Gans zelfs: ‘Nu, dit maandblad Tirade wordt gekenmerkt door een
sympathieke poging om tegen de al te stompzinnige socialistische rozegeur- en
maneschijnfraseologie in te gaan. En omdat het evenmin het vlees noch vis standpunt
van de Derde Wegdwazen deelt, zie ik het moment al naderen, dat Tirade door de
sleursocialisten als een bolwerkje van “de reactie” wordt gedoodverfd.’ 47
De vanouds liberale Nieuwe Rotterdamse Courant kopte complimenteus: ‘Tirade:
Een nieuw maandblad met een eigen toon.’ 48 Dat werd vooral gestaafd aan de politiek
getinte artikelen en het essay van Goudsblom. Daar waar sprake was van
‘non-conformisme’ en een zeker ‘dilettantisme’ vond de NRC het blad ‘opwekkend’,
‘intelligent’ en ‘een eigen gezicht hebbend’, en bovendien er niet voor terugdeinzend
‘duidelijk partij te kiezen’. Waar het om de literaire bijdragen ging, constateerde de
krant ‘dat alle medewerkers zonder enige moeite in hun werk de zware toon, die
Nederlandse schrijvers zo kan dwars zitten, weten te vermijden’. Er zat volgens deze
uitgebreide bespreking van de NRC eigenlijk maar één smetje op dit debuut-nummer.
En dat waren de stukjes van schilder Hans van Norden. Die had over de rug van
Oskar Kokoschka zijn gram gehaald tegen de experimentele schilderkunst. Dus
besloot de NRC-scribent kribbig met: ‘Laten schilders schilderen en schrijvers
schrijven. Van Nordens politieke prent is trouwens ook nogal oude kost, mooi gedaan,
maar niet spiritueel, te slaafs geïnspireerd op Animal Farm, eigenlijk werk voor
niets.’ Maar voor de rest alleen lof: ‘Er is dus alle reden om Tirade veel goeds te
wensen.’
Zowel uitgever als redactie hoefden dus helemaal niet ontevreden te zijn over dit
eerste nummer en de ontvangst ervan. Vanwege al die complimenten ging de sfeer
binnen de redactie er zowaar op vooruit. Ook de daadkracht nam toe. Kort na
verschijning van het eerste nummer schreef Vinken opgetogen aan Nieuwenhuys:
‘Wij voelen ons meer bij de zaak betrokken, en wij hebben er ook meer zin in dan
enkele maanden geleden; deels doordat wij het nummer nu in concreto gezien hebben,
deels ook omdat wij daarna het gevoel hebben gekregen dat wij er samen toch nog
veel toe konden bijdragen het tijdschrift dichter tot het doel te brengen dat ons al
jaren voor ogen stond.’ 49
Maar hoe zat het met Geert van Oorschot? Was hij net zo tevreden? Roy-
Tirade. Jaargang 47