Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

622
het Nederlands. Naar eigen zeggen is hij zelfs de enige in Litouwen die Nederlandse
literatuur vertaalt.
Op mijn vraag wie hij zoal uit het Nederlands vertaald had, dacht hij even na.
Nescio. Van Schendel. Huizinga. En mij dus.
De volle omvang van het wonder door deze man vertaald te zijn begon langzaam
tot me door te dringen, al zou ik er wel nooit achterkomen wat voor een dichter hij
in het Litouws van me gemaakt had. Hoe was hij in godsnaam op mij gekomen?
‘Eugenijus Grajauskas,’ zei Gintaras. ‘De festivaldirecteur.’ Die had een gedicht van
mij in een Oostduits tijdschrift gezien. Goh. Nooit geweten dat ik in de voormalige
DDR gepubliceerd ben.
In de berm kijkt een vos verschrikt in onze koplampen. De chauffeur lijkt hem niet
op te merken, neemt althans geen gas terug. Op het moment dat we hem passeren,
schiet het beest tussen de boomstammen weg.
Achter me keutelen de gesprekken voort. Hoe lang razen we nu al door dit duistere
woud? Een uur? Anderhalf uur?
Ik word op mijn schouder getikt. ‘Neem nog een slokje, Erik. Samuel Beckett
dronk dit ook.’ In plaats van de heupflacon krijg ik nu een driekwartlege literfles
aangereikt.
‘Samuel Beckett had een goeie smaak,’ zeg ik.
Nu hij me weer achterstevoren heeft, probeert de Ier het nog eens.
‘Dus jij bent een Nederlandse dichter, Erik. Maar ben je ook een goeie dichter?’
Ik besluit me niet in verlegenheid te laten brengen.
‘De beste dichter van Nederland. En jij?’
‘Ik ben een rampzalige dichter. Maar soms schrijf ik een aardig versje.’
Aan weerszijden van de weg doemt wat bebouwing op, die langzaam dichter wordt.
‘Drushkininkai,’ hoest de chauffeur. Grote alleenstaande houten kastelen tussen de
bomen, in roze, gele of lichtblauwe pasteltinten, met torentjes, veranda's en de
sprookjesachtigste uitstulpingen. De bouwwerken doen me nog het meest aan villa
Kakelbont denken. Sommige zijn vervallen en dichtgespijkerd, maar de meeste zien
er redelijk onderhouden uit. Wat verder van de weg liggen hier en daar ruim opgezette,
ziekenhuisachtige complexen. Ze zijn voornamelijk van grijs en witgeschilderd beton
en lijken allemaal leeg te staan. Eén ervan is ontworpen door een architect die het
sociaal-realisme heeft trachten te doorbreken met wat expressionistische bulten. ‘Dat
heeft Eugenijus gebouwd,’ zegt de Amerikaan. ‘Hij is be-
Tirade. Jaargang 47