Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

51
van de avond namen steeds meer gasten aanstoot aan dit gedrag. Het glas werd de
spugende drinker uit de hand geslagen; hij werd buiten geworpen.
De bruiloftsgasten hebben de plek voor de eeuwigdurende herinnering gevonden;
de bruid wordt door drie vrouwen extra opgetuigd, tot ze ‘eruit ziet als de dageraad,
schoon gelijk de maan, zuiver als de zon, schrikkelijk als slagorden met banieren’.
De winkels onder de bogen hebben artistieke pretenties. Zo is Le prince jardinier,
in gaardenieraccessoires als gieters, harken en klompen, ervan overtuigd een boutique
te zijn; al hun tuinkleding komt voor op schilderijen van Caillebotte, Renoir of Monet.
Andere winkels hangen hun ruimtes van tijd tot tijd vol met schilderijen of foto's:
tentoonstellingen, compleet met vernissage bij de opening. Dat wil zeggen
cultuursnobs, ongles-bleus, drinkende kletsers onder de bogen zodat niemand er meer
langs kan.
Verderop, in de parfumwinkel (all the perfumes of Arabia), hingen laatst foto's.
Tara Fallaux Photographies stond met grote letters op de ruit geschreven. Direct
schoten mij de bijpassende muziekdoosjes te binnen. Mendelssohn; Verdi's Nabucco;
Vivaldi. Foto's van bruiden, afgebeeld op het moment dat ze werden aangekleed, dat
ze even een pauze namen voor ze zich lieten wegvoeren. De foto's toonden niet de
glorie maar de haken en ogen. Een bruid die angstig wegdook in een kast, een bruid
met bult omdat er onder de jurk iets verschikt moest worden, bruiden in corselet. Dit
waren de laatste intieme momenten tussen de familieleden en vrienden. Maar, Eloï,
Eloï, wat een diep verlangen sprak er uit die foto's. Want het kon niet anders of de
fraai verlichte heenweg van het aankleden riep de donkere, geheimzinnige sluipweg
terug van het uitkleden in gedachten. (Met al het doornig struikgewas van schampere
mislukking en teleurstelling.) Dit waren geen moderne meiden zoals de prinses van
Valois die hier twee keer per dag met etalagebenen langs rent; dit waren schuchtere,
traditionele bruiden boordevol spanning omdat ze tegen het middernachtelijk uur
oog in oog met het restant van hun leven zouden staan, een vreemde snor, een
fanatieke tandenpoetser. Het diepe verlangen naar geluk. Als alles goed gaat. Maar
wie zegt dat het goed gaat? Is het met mij goed gegaan?
Wanneer Ariël mijn maag en lever op de schalen legt en wanneer uit de weging
blijkt dat ik toch enigszins tot nut ben geweest, dan zal ik dat louter aan de muziek
te danken hebben. Want evenals de muziek wordt voortgebracht door de pinnen en
de staafjes, zo verkoop ik de dozen, maar ikzelf ben gelijk het onversierde ijzeren
mechaniekje.
Tirade. Jaargang 47