Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

213
‘Ik zou het niet doen.’
‘Niet doen?’
De ambassadeur plukte wat bruine bladeren van een boom.
‘Het wordt geen leuk feest,’ zei Warnke, ‘heb ik ergens opgevangen.’
‘Oh,’ zei de ambassadeur en hij liet de bruine bladeren vallen opdat de tuinman
ze later zou kunnen opvegen, ‘dan gaan we toch niet. Dan ga ik een dag eerder naar
Aruba, ik word toch hoorndol van al die kerstrecepties.’
Toen liepen ze weer naar binnen, de ambassadeur sloot de tuindeuren, en daarmee
was het gesprek beëindigd.
‘Begin maar,’ zegt Paula. Kennelijk wordt ze ongeduldig.
Hij vertelt wat hij weet, doet zijn theorie uit de doeken, vraagt om commentaar,
en Paula is behulpzaam, hij kan niet anders zeggen.
Hij was niet betrokken, niet betrokken, precies dat vatte zijn positie samen, niet
eens bij zijn eigen leven, wat hij dacht en wat hij deed had niets met elkaar te maken,
politiek zag hij als een sport, een vorm van voetbal. Bovendien moet je niet over
politiek discussiëren met de vrouw met wie je het bed deelt, zelfs al is het een
voorlopig en onhandig bed.
Wat het wel was, die paar dingetjes die hij voor haar per diplomatieke post
verstuurde, hoe je dat zou moeten noemen, hij weet het niet. Het sentimentele en
altijd slijmerige spoor dat bij mannen als Warnke overblijft van geilheid. Dat zal het
wel zijn.
Daarom hoefde hij haar geen vragen te stellen, kon hij haar geen vragen stellen.
Hij begreep dat het toeval iets minder toevallig was geweest dan hij had gehoopt,
maar hij vroeg zich nog niet af waarom ze hem hadden uitgekozen. Dat kwam later
pas. Vanwege zijn weekheid, zijn literaire inslag, zijn grote gevoeligheid voor tranen
in het algemeen en lijden in het bijzonder, zijn discretie?
Toen Malena in een bijzin iets over de receptie op de Japanse ambassade zei wist
hij genoeg. Hij beschouwde het als zijn plicht, want zo was hij ook weer, een man
met plichten, er was niets te doen op zijn werk, maar plichten waren altijd wel ergens
te vinden, de ambassadeur in te lichten.
‘Hoe is het officiële regeringsstandpunt te rijmen met wat je me net vertelt?’ Hij
klinkt als een machine. Zo iemand die op het vliegtuig vraagt of je je koffers zelf
hebt ingepakt.
Paula kijkt hem uitdagend aan, hij voelt zich lichtelijk door haar geïntimideerd,
niet omdat zij imminente seksualiteit lijkt te verspreiden, maar door haar kennis van
zaken, de manier waarop ze zijn vragen beantwoordt, haar ironie.
Tirade. Jaargang 47