Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

555
Ik zag dat hij naar haar benen keek en ook naar de plek waar zijn goede kennis de
linkerhand had gelegd. De man had er de tijd voor want mijn vader deed voor de
grap even zijn boogie woogie en merkte niets van wat er om hem heen gebeurde.
‘Hou nou op, Jan!’ riep mijn moeder uit keuken en gang. ‘Hou in godsnaam op!’
‘Je moet er ook eigenlijk een beetje dronken voor zijn,’ zei mijn vader verlegen.
‘Ach ja. Als ik de tijd had... Tweehonderd?’
‘Honderd,’ zei de man. ‘En dan ben ik aardig. Ik moet hem nog helemaal afschuren
en opnieuw in de zwarte lak gooien.’
Hij keek naar al die lompe bloemen waarmee mijn moeder de piano had
volgeschilderd om de brandplekken van heel veel peuken te maskeren.
‘Dit is wel een uniek exemplaar,’ probeerde mijn vader nog.
‘Honderd is nog wat veel,’ zei de man. ‘Muzikale mensen houden van effen,
muzikale mensen.’
Mijn vader aarzelde. ‘Tachtig,’ zei de man.
‘Prima!’ riep mijn moeder uit de keuken.
‘Vind je het niet erg, Sep?’ vroeg mijn vader en keek naar mij.
‘Wat?’ zei ik.
Ik heet niet Sep, ik word zo genoemd. Ik denk dat mijn moeder niet graag aan ome
Sjef denkt, de kaartvriend naar wie mijn vader me heeft genoemd. Ik ben van drie
jaar vóór de tweede wereldoorlog, die nu pakweg vijf jaar voorbij is en ik zit op het
gym. Mijn vader heeft alleen drie jaar HBS en mijn moeder heeft iets anders niet
afgemaakt.
Ze wou ooit hoedenmaakster worden maar dat mocht niet van thuis. ‘Wat zouden
ze wel van me denken?’ zei m'n opa die op een aardewerkfabriek werkte voor een
hongerloon maar beroemd was om zijn vazen.
Mijn moeder maakt wel veel andere dingen. Ze knoopt kleedjes, ze schildert
bloemetjes op dingen waarop die niet horen en ze breit voor mij truien die ik niet
wil dragen. Onze hond slaapt er op een. Hij heeft hem gedragen toen hij eczeem had
en onder de zalf zat.
Zijn mijn ouders gelukkig? We zijn in elk geval net als iedereen in deze streek
katholiek. En dan vraag je zulke dingen niet, want het zou niets veranderen. Het is
misschien niet eens netjes om niet gelukkig te zijn. Ik denk dat mijn vader niemand
anders wil dan mijn moeder. Want dat zegt hij altijd als hij laat thuiskomt en de hond
tegen de haren in aait. Hij zoent mijn moe-
Tirade. Jaargang 47