Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

567
Ik was blij dat ik pas elf was en er voorlopig niets mee te maken zou hebben, zoals
de rector me verzekerde.
‘Praat er maar niet over met de anderen,’ was het laatste dat hij zei.
Toen ik in de klas terugkwam, voelde ik me een geheim agent.
De overheid rekende op mij. Ik was de enige bij wie de staatsgeheimen veilig
zouden zijn.
‘To loose,’ zei de leraar. ‘I loose - I lost - I have lost.’
Ik voelde vele ogen op mij gericht. ‘Wat was er?’ vroeg Joop Sikkema.
‘O,’ zei ik. ‘Iets... eh... niks eigenlijk.’
‘Heb je straf?’
‘Nee. Daar ging het niet over.’
‘Wat was er dan?’
‘O. Iets eh... iets van biologie.’
‘Biologie? Was Nappie erbij?’
‘Nee. Het ging over boterbloemen.’
‘Boterbloemen?’
‘En God en zo.’
‘Mmm.’
‘Jij hoort het nog wel eens van iemand,’ zei ik. ‘Wat? Wat moet ik horen?’
Dat was ruim anderhalf jaar geleden. Ik weet nu van de hoed en de linkerhand.
6
Alle kinderen die Latijn hadden gehad van Wop gingen hem mee begraven. En die
van 2b. Omdat Jimmy in die klas zat. Wop had gezorgd dat Jimmy geen les van hem
kreeg, maar van de Kikker. De Kikker sprak bij het graf. Hij had het over de Grieken
die een muntje op de tong van een dode legden. En aan het eind gooide de kikker
zelf ook een muntje in het graf zodat Wop de veerman kon betalen die hem naar het
dodenrijk bracht.
Wij hadden allemaal één bloem gekregen bij het grote hek. Jimmy had zijn hond
bij zich, maar het dier moest bij het hek achterblijven omdat honden niet katholiek
zijn.
Jimmy stond naast zijn moeder, die ondersteund werd door de Kikker toen ze zelf
de eerste bloem wierp. De rector die ook priester is, had zelf de mis gelezen en
zegende nu het graf en twee andere franciscanen - Romme
Tirade. Jaargang 47