Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

166
reikt heeft ceremonieel bezocht: men trekt er zwijgend langs en gedenkt de vorige,
de volgende positie en de jaren daartussen, die zelden moeiteloos zijn. Pas nu ook
haalt ieder van de schrijvers zijn jongste dunne boekje tevoorschijn, wuift er
kortstondig mee en schikt het naast eerdere exemplaren; opnieuw de verrassing met
wie men, verticaal, op dit moment buren mag zijn, want de wenteling van elke plank
valt door een uitgekiend systeem van sleuven en ruimtes nooit te voorspellen. - En
meteen daarna breekt het tijdstip aan om zichzelf en de anderen flink te fêteren;
verheugde kreten schallen door de koker van het trappenhuis, men leest elkaars regels
of titels luidop, en op iedere trede van de wenteltrap zit of staat wel een schrijver te
lezen, met een zaklantaarn omdat het inmiddels zeer donker werd; uiteraard zijn
kaarsen, rookwaren en wijnglazen hier ten strengste verboden.
En als het nacht is, ten slotte, met nog maar een paar uur te gaan, rijgen de schrijvers
van de dunne boekjes op tal van smalle, kleurige serpentines kostbare zinnen aaneen
die ze in hun hoofd bewaarden, speciaal voor deze gelegenheid. Het kan soms een
heel vers, een half hoofdstuk zijn dat, gevoed door het mateloze, centrale zoemen,
wordt vastgelegd op die kleurige regelbreedte: een lang, krullerig lint van de zuiverste
zinnen. Dan rolt men de serpentines weer stevig op en tezamen met een abc van
confettisnippers, slierten onsterfelijke dichtregels en titels van kleinste en dunste
boekjes ter wereld cirkelen ze onder groot gejuich door het zuigende trapgat, waar
nu de wind doorheen jaagt omdat de toegangspoort wijd is opengezet.
Ten afscheid etst men tenslotte nog verzen op elkaars nagels, kriebelt regels op
de rand van een oor, fragmenten tussen de cijfers van een gouden horloge; hoe dunner
en kleiner, hoe mooier het geschenk. Totdat in een stormvlaag van letters de laatste
deelnemers de poort uit tuimelen, en de torendeur dichtslaat met een zo zware klap
dat de spiraal, hoog daarboven, een gonzende slag in de rondte draait: extra ruimte
binnenin voor de volgende lichting kleine dunne boekjes die de schrijvers jaren later
pas aan zullen dragen, in platte tassen waar ze ritmisch mee zwaaien zodra ze de
toren van veraf in zicht krijgen, de spiraal als een ijle vlam in het licht.
Tirade. Jaargang 47