Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

98
De bloesem van de vele kastanjes dwarrelt door de laan en bedekt onze schouders
en onze haren.
‘We zijn een bruidspaar,’ giechelt Sjier als we de tuin inlopen.
Sjier giechelt om de vreemdste dingen.
Er staat een keurige Ford op de oprit achter de Daimler van Sjiers vader.
‘Bridgeavond,’ zegt Sjier en schopt tegen de banden van de Ford.
Ik zie het probleem niet. Met kaarten ben ik grootgebracht. Mijn hart zinkt pas in
mijn schoenen als ik de salon binnenkom. De bridgepartners van Sjiers vader en
moeder zijn Dieudonné Vroemen en zijn vrouw.
Daar had mijn moeder even niet aan gedacht. Mevrouw Vroemen heb ik nooit
eerder gezien. De ouders van Sjier weten kennelijk niet de nodige details. En
Dieudonné Vroemen herkent me niet eens. Wat is dat toch in mij? Hij kijkt van Sjier
naar mij en zegt: ‘Zo, heren van het goede leven.’
Daarna zingt hij ‘Schenkt man sich Rosen in Tirol’, en mevrouw Vroemen valt in
met een sopraan die het kristal van de luchter boven de kaarttafel doet tinkelen. De
pincher steigert overeind in de mand. Sjiers moeder neemt hem op schoot en kust
hem op zijn neus en op zijn bolle oogjes en achter zijn bruut gesnoeide oortjes en
Sjiers vader zegt: ‘Doe dat toch niet. Dat is toch vies. Straks kus je mij weer.’
‘Reken er maar niet op,’ zegt ze. ‘Drie harten.’
‘Pas,’ zegt haar man.
‘Ik ga met je mee Marieke Thérèse. Drie sans,’ zegt Dieudonné.
‘Du sollst der Kaiser meiner Seele sein’ zingt mevrouw Vroemen.
We haasten ons naar Sjiers spierwitte kamer. Hij ploft op het bed en ik bewaar
mijn evenwicht op mijn eigen koffer, want Sjier heeft niet de moeite genomen om
een stoel voor mij van een andere kamer te halen.
‘Als je wat wil drinken, moet je wachten,’ zegt hij. Ik kan wachten. Tot ik een ons
weeg. Tot Sjier een ons weegt.
Er klinkt gescharrel in huis. Sjiers moeder maalt koffie. ‘Je krijgt gebak,’ zegt
Sjier. De trap kraakt, iemand klopt op een verkeerde deur op de verdieping waar wij
zitten en dan op ónze deur.
‘Mag ik binnenkomen?’ roept een stem. Sjier legt een vinger op zijn mond. ‘Kan
het?’
We geven geen antwoord. De deur piept klagelijk open. Op de drempel staat
Dieudonné Vroemen met twee bordjes met appeltaart. ‘Ja, ik vraag het altijd maar.’
‘Je bent de vorkjes vergeten, Dieu!’ roept Sjiers moeder van beneden,
‘Het zijn toch kerels?!’ balkt Dieudonné. ‘Die lummels hoeven toch geen
Tirade. Jaargang 47