Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

33
hoogtepunt/ van een omhelzing, wat me herinnert/ aan jou en onmiddellijk word ik/
wat ik was: een kwantum vlees/ en bloed, door een laagje huid/ afgeschoten van zijn
omgeving, incompleet/ als zij en even onverklaarbaar.’
Met zekere bedoelingen besluit Michaelis de bloemlezing uit eigen werk Het
onkruid van de twijfel (1989) met het niet eerder gebundelde gedicht dat ook
voorafgaat aan de vertalingen in de Verzamelde gedichten (2000).
Ik citeerde het reeds tevoren in verband met Szymborska. Het is een
uitzicht-gedicht, hoe kan het ook anders. De natuur maakt de dichteres iets duidelijk
over haar eigen gemoed. ‘Langzaam maar zeker/ strekt de dag zijn zebrahals/ naar
de roodkoperen zon./ Wind woelt door het natte/ groene haar van stadsplantsoenen,/
ontrolt een hardblauwe vlag/ boven de daken. Wie dit ziet/ heeft de nacht overleefd/
of hij wil of niet.’
Hierin wordt een Marsmanniaans vitalisme getemperd door de bijna zakelijke
slotregels, zonder dat die de krachtige opening volledig kunnen dempen. Het is geen
prestatie om niet dood te zijn; maar vaststellen dat je lééft, terwijl de nacht je had
kunnen opslokken, is voorzeker een basis-aanname voor eventueel optimisme. Er is
een bodem, een kern, een houvast, hoe broos en nietig van structuur misschien ook.
Tegen de wind in zingt Hanny Michaelis haar broze lied. Wat zij heeft
waargenomen laat zij ons zien.
En om nu te onderstrepen dat dit alles niet onopgemerkt is gebleven, moet Hanny
Michaelis hoognodig eens de P.C. Hooftprijs toegekend krijgen. Opdat minimaal
alle 75.000 Szymborska-lezeres met schaamteblossen op de kaken nog een keer naar
de boekhandel snellen.
Ik zal het blijven roepen, desnoods tegen de wind in.
Het is dus mijn wens dat de P.C. Hooftprijs-jury zich van haar nut bewust is.
Tirade. Jaargang 47