Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

97
Ik teken de pincher, ik teken de Mauves en daarna de Weissenbruch en ten slotte de
klaprozen. We lopen na het eten door de ongezellige winkelstraten van onze stad.
De derde avond stopt de Citroën van mijn vader langs het trottoir.
‘Meerijden?’ Als hij me kust, merk ik dat hij uit zijn mond stinkt.
‘Wat is er?’
‘Je stinkt uit je mond.’
‘Niet gegeten.’
We stappen in zonder te vragen waar we heengaan.
Maar hij trakteert ons gewoon op Hero Cerise in zijn kaartcafé bij het station.
‘Mamma nog gezien?’
Hij schudt van nee.
‘Ook geen brief?’ Weer nee.
‘Jij wel?’
‘Ze heeft gebeld,’ zeg ik. Bij Sjier hebben ze een telefoon.
‘Hoe was het met haar?’
‘O. Prima,’ zeg ik.
Mijn moeder heeft maar even met mij gepraat en daarna lang met Sjiers moeder, die
dingen zei die me zachtjes deden krimpen.
‘Niks van aantrekken, Agnes. Mosterd na de maaltijd. Alles opschrijven, zodat de
advocaat het kan gebruiken. Niks telefonisch afhandelen. Ook niet op een bankje in
het park afspreken. Alles handgeschreven. En handtekeningen eronder. Niks zomaar
geloven. Als het eenmaal over is, zie je hun ware aard.’
De vader van Sjier hield op met zijn nagels te vijlen en begon te denksporten.
Ik vertel dit niet aan mijn vader, omdat Sjier erbij zit.
‘Het weekend ga ik er even heen,’ zegt mijn vader en hij knipt de ober.
‘Maar ik kan je niet meenemen,’ voegt hij er haastig aan toe, zonder te zeggen
waarom.
Hij wil nog twee Hero Cassis aan ons kwijt maar we hebben geen dorst.
Hij wel.
Het is gaan waaien. Mijn vader heeft ons naar huis laten lopen, want ome Sjef en
ome Bennink waren aangeschoven.
Tirade. Jaargang 47