Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

569
die in het hout van de bank gekerfd stonden. Het was alsof die woorden gewacht
hadden tot ik de zwiepende voorlichting van de rector over de boterbloemen en de
tere meisjesziel voor mijn kiezen had gekregen. Tot ik ze kon begrijpen. En waarderen.
Lord werd onrustig en ik greep de riem steviger vast. Hij begon hoog te janken,
want hij zag een andere hond en dat maakt hem sentimenteel.
Jimmy Wolterman liep dwars door een perk op me af. Met de hazewind van wijlen
Wop.
Jimmy is iemand die eerst heel lang niets zegt.
‘Jouw vader is dokter, hé?’
‘Mijn vader? Nee, die is vertegenwoordiger. Hóófdvertegenwoordiger.’ Ik zeg het
er altijd maar bij.
‘Je woont toch op...’ Hij noemde mijn huisnummer.
Er ging me een licht op. Hij bedoelde het Jonge Stel, dat beneden ons woonde.
Het Jonge Stel was wel zoiets als arts. Het werkte tenminste in het ziekenhuis. Ze
hadden niet een praktijk aan huis of zo. Maar mijn moeder ging altijd wel Hollands
met ze praten als ze ze aansprak. O, artsen. Vast.
Ik legde het uit. Jimmy leek teleurgesteld en wilde weer weglopen. Dat lukte niet
erg omdat zijn hond diep in gesprek was met onze Lord, die tegenwoordig een heel
park vult met zijn stank. Jimmy bleef dus staan en ik zag dat hij weer floot zonder
te fluiten.
Op onze muziek- en declamatieavonden op school speelt Jimmy al dingen van
Bach. Maar ik herinner me dat hij een keer midden in een moeilijk stuk een fout
maakte. Niemand anders had er waarschijnlijk iets van gemerkt, maar Jimmy speelde
eerst die maat driftig opnieuw, begon toen van voren af aan en toen hij bij dezelfde
passage kwam en weer de fout bleek gemaakt te hebben, sloeg hij het deksel van de
piano met een klap dicht, stond op en liep zonder te buigen de aula uit.
Pater Croonen (godsdienst in de b-klassen) die de microfoon deed, struikelde
hoestend en sigarenas van zich afkloppend naar voren en zei zoiets als: ‘Dat is het
muzikale temperament. Nu de zelfbeheersing nog.’
En de Kikker, die er ook was, met de moeder van Jimmy, die zich dood leek te
schamen, lachte met die rare kakel van hem.
Ik probeerde onze Lord af te leiden, zodat Jimmy weg kon lopen.
Maar hij liep niet weg.
‘Dus die mensen zijn wel doktoren?’
Tirade. Jaargang 47