Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

46
den hun papieren aan een portier in burger die duidelijk zichtbaar onder het voorpand
van zijn colbert een pistool had hangen.
In de hal rook het naar schoonmaakartikelen en, vager, naar antiseptica. De twee
konden plaatsnemen. Een eiken, rechte, uitzonderlijk lange bank van zeer donkere
kleur sierde als enige meubel de hal. De rugleuning was slechts twintig centimeter
hoog, de bezoekers konden niet anders dan stijf rechtop zitten wachten. Er verscheen
een vrouw die zwijgend een papier uit een houten bakje pakte. De burger bekeek af
en toe de nagels van zijn linkerhand.
De portier bleef door de hal lopen, alsof ieder moment een buitenlandse bezoeker,
een universitaire delegatie of een langverwachte leverancier zou kunnen verschijnen.
De twee wachtenden begrepen dat hier zelden iemand aanbelde. De vrouw die achter
een matglazen deur opgelost was, zwevend naar de gewenste hooggeplaatste, kwam
zelfs niet als schaduw terug. Er drong weinig geluid door, slechts een enkele schreeuw
van buiten: een vogel of misschien een varken dat in de buurt gehoed werd. Onder
de grote luchter klonken de voetstappen van de bewapende portier, het tikken van
een oude klok en het voorzichtige gekraak wanneer de buitenlander zijn dure schoenen
verplaatste.
Na ongeveer een kwartier wachten zei de portier dat ze door konden lopen. De
bezoekers hadden verwacht dat de vrouw terug zou komen met een uitnodiging.
Misschien zou de persoon om wie ze verzocht hadden, zelf verschijnen. De
toestemming van de portier was raadselachtig als een stille vijver waar plotseling
een steen vanuit de diepte door de oppervlakte de lucht in geworpen wordt. Ze hoorden
geen telefoon, er rinkelde geen bel, er ging geen lampje branden. Alsof de bezoekers
een kwartier lang aan een onbegrijpelijke test waren onderworpen; alsof iemand de
twee door een verborgen luik had staan observeren.
Steeds rechtuit, had de portier gezegd. Deuren met witgeverfd glas en zonder kruk:
allemaal op slot. De houten deur op het eind van de gang draaide geruisloos open
toen ze er tien meter vandaan waren. De man die hen binnen nodigde, droeg een
kostuum van dikke, grijze stof. Zo vaak had hij over de panden naast de revers
gestreken, zoals hij ook nu deed, dat het streeppatroon op enkele plekken was
vervaagd, zodat de stof vol vlekken leek. Als een foto die plaatselijk niet goed is
doorgedrukt. Overhemdboord en pochet waren smetteloos wit. Zijn haargrens liep
hoog boven over zijn schedel. Hij droeg een bril met donker, bijna zwart montuur
en zuiver ronde glazen. Hij had de gewoonte zijn lippen op elkaar te bijten waarbij
zijn bo-
Tirade. Jaargang 47