Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

Over Belle van Zuylen
Manon Uphoff
Otok Hvar, 15 juli 2003
Mijn beste Belle van Z.,
93
Hoe vaak gebeurt het dat een vrouw over de kloof van de tijd heen, een achting en
vriendschap voelt voor een vrouw die zij nooit gezien, nooit ontmoet heeft, en die
zij eigenlijk ook niet kent?
Als het waar is wat door sommigen wordt gezegd: dat iedereen die was, is en zal
zijn, elkaar ooit, op een punt in de geschiedenis zal treffen - in dat grote, door tijdloze
sterren verlichte portaal - om daar als zielen te wachten en met elkaar het glas te
heffen en te spreken over wat er in het leven (allereerst in het eigen leven) is
voorgevallen, en hoe verleden eruitzag, en hoe toekomst zich ontwikkeld heeft, dan
zou het me plezier doen u ergens aan te treffen en te zeggen: mijn beste Belle, ik ben
wel honderden jaren na u geboren. Om precies te zijn was het op een ijskoude
winterdag: het vroor dat het kraakte. Lang was sneeuw niet zo hoog opgestoven. In
lieslaarzen ploegde mijn vader de straat door en verkeersongelukken deden zich haast
niet meer voor, maar toen de dooi eindelijk inzette, verdronken er des te meer in de
wakken van het onbetrouwbare ijs. Hoe dan ook, ik ben geboren na u, in een gezin
dat niet voornaam was, en het nu ook wel niet meer zal worden. Toch groeide ik op
met een grote liefde voor het woord, en zo kwam er er een dag in mijn bestaan (ik
was toen nog maar net volwassen) dat ik ineens in uw schrijverskamertje stond en
uitkeek door het raam over hetzelfde landschap waarover u ooit uitgekeken heeft,
dat ik uw kaptafeltje zag (een lief kaptafeltje), en het tafeltje waaraan u ooit uw
brieven schreef.
Wat een mooi schrijftafeltje, dacht ik. Zo'n schrijftafeltje en zo'n uitzicht, dat is
toch maar prachtig... Maar uw leven leek mij toen niet iets echts en werkelijks. Eerlijk
gezegd zag ik het als een ornamentje. Een schelpje of steentje dat je vindt op het
strand, en dat je toevoegt aan je verzameling, om het later weer te vergeten. Ook
dacht ik niet dat ik zelf in de tijd zou kunnen
Tirade. Jaargang 47