Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

231
Goudsblom, nota bene de bedenker van de naam Tirade (eerder waren titels als Marge
en Marginaal voorbijgekomen) dreigde op 11 oktober 1956 tegen Jan Eijkelboom:
‘Ik heb er geen zin meer in. Wel zin in het tijdschrift, maar niet in de redactie. (...)
Er liggen aan het redactiebeleid enkele premissen ten grondslag, die ik niet deel:
politieke en aesthetische. Ik ben te relativistisch ingesteld en ik voel me te onwetend
om me met het felle anti-communisme a la De Kadt te kunnen verenigen en ik mis
de nodige waardering voor sommige belletristische bijdragen. (...) Als redacteur moet
ik kunnen waar maken, tegenover mezelf en anderen, waarom Tirade zo nodig moest
worden opgericht - op het ogenblik kan ik dat onmogelijk meer.’ 39 Maar na veel
gesoebat wist Pierre Vinken zijn boezemvriend Goudsblom toch binnenboord te
houden.
Uiteindelijk zou Tirade dus de wereld in worden gestuurd zonder Redactioneel.
In gezamenlijkheid met Van Oorschot wisten de redacteuren er wel nog een circulaire
uit te persen voor de boekhandel. Daarin treffen we gelukkig toch nog een handjevol
redactionele statements aan: ‘Uiterlijk krijgt het blad een minder plechtstatig
voorkomen dan in Nederland bij maandbladen gebruikelijk is. De redactie zal trachten
de inhoud daarmee in overstemming te brengen. Ze wil vooral dat de Hollandse ernst
op wat minder ernstige wijze wordt voorgedragen. De medewerkers mogen zich
gerust eens boos of vrolijk maken, ze mogen m.a.w. van tijd tot tijd een “tirade”
afsteken - in alle ernst zelfs - maar het ligt niet in de bedoeling voortdurend “geestig”
of polemisch te zijn; Tirade zal in geen geval een “scheldblad” worden, wel een
opinie-tijdschrift.
Tirade is geen blad dat zich in wolken van neutraliteit zal hullen, en al zal vooral
uit de toon meer dan eens een zeker scepticisme blijken, dit zal haar niet verhinderen
een keuze te doen, ook in politieke zin.’ 40
Op het omslag van de circulaire herhaalden de ex-Parasollers een oude grap. Voor
hun Utrechtse studentenblaadje hadden ze de definitie van ‘parasol’ uit de
Larousse-encyclopedie geplukt. Voor Tirade deden ze hetzelfde met de Dikke Van
Dale: ‘Tirade, veelal theatraal of rhetorisch uitgesproken en omslachtig geheel van
woorden, dat op het eerste gezicht indrukwekkend is, doch bij nadere ontleding
zonder veel inhoud blijkt te zijn.’ Misschien was dat ook wel een knipoog naar het
eigen gestuntel met het Redactioneel.
In de hierboven genoemde brochure werden ook de kunstenaars en grafici voorgesteld
die Tirade zouden gaan ondersteunen: ‘Voor de beeldende kunst
Tirade. Jaargang 47