Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

82
Om elf uur ging de bel. Mijn moeder en ik waren even bang dat het Dieudonné
Vroemen weer was, misschien nu wel met zijn witgele processielint om. Maar dit
keer kwamen een aangedane ome Sjef en ome Bennink schoorvoetend binnen. Ze
volgden mijn moeder niet meteen naar boven, maar bleven onder aan de trap bij de
benedenburen in de gang staan en ome Bennink riep: ‘Leun op ons, Agnes. Johannes,
je hebt nog vrienden! En Vroemen is gek geworden!’
Ze waren allebei teut geworden nadat ze verslagen achter waren gebleven in het
stamcafé, samen met Dieudonné Vroemen, die had geroepen: ‘Was het mijn plicht
of was het niet mijn plicht?’
‘Jij bent een gluipjanus,’ had ome Bennink geschreeuwd.
‘Wat weet jij van de heilige liefde?’ had Vroemen geantwoord, met een vinger
naar het doorrookte plafond. ‘Jij bent niet eens getrouwd, Bennink! Trouw eerst eens!
Maar je durft niet! De liefde is heilig. “In voor- en tegenspoed,” staat er!’
‘Je eigen dochter is zwanger van een protestant!’
Vroemen had de deur van het café woedend achter zich dichtgeslagen. Ome Sjef
en oom Bennink hadden aan de bar langdurig beraadslaagd, met hun jassen aan en
hun hoed op, over wat hen te doen stond. Ze hadden zich moed in gedronken en ook
een paar glazen op de goeie afloop en nu stonden ze onder aan de trap om steun te
betuigen.
‘Agnes kan alles uitleggen! Agnes? Praat het maar uit!’ riep ome Sjef. ‘Dat doe
ik ook. Als er moeilijkheden zijn dan...’
‘Het is een prachtvrouw!’ kraaide ome Bennink.
Zijn stem gaat omhoog als hij dronken is.
‘Maak je niet nerveus, Grote Johannes!’
Oom Bennink noemt mijn vader ‘de Grote Johannes’.
Als ze samen wandelen door de stad, met een zelfde gabardine regenjas en een
zelfde soort hoed en wandelstok lijkt het woord ‘tweetal’ een voorbeeld van verkeerde
afronding naar boven.
Mijn vader vroeg hen naar huis te gaan. Hij deed dat zachtjes en vriendelijk. ‘Denk
om je kind!’ riep ome Sjef nog en toen ik over de leuning naar beneden keek,
benieuwd wat hij over mij zou willen zeggen, barstte hij in snikken uit.
Oom Bennink duwde hem met zachte schouderklopjes de deur uit en weende zelf
ook bitter.
Ze gingen terug in de richting van de stad.
Tirade. Jaargang 47