Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

241
blad, maar dat lijkt mij in redactionele aangelegenheden niet de maat van alle
dingen.’ 56
Het ging allang niet meer over kopij, een koers of de inhoud bij Tirade. De heren
bestreden elkaar nu over wie het meeste had gedaan. Dit kinderachtige gekissebis
was Rob Nieuwenhuys intussen goed zat. Hij schreef aan Vinken: ‘In verband met
de discussie wil ik vooropstellen dat ik om verschillende redenen niet meer deel wil
uitmaken van de redactie. Ik zal geen bezwaar maken tegen het behoud van mijn
naam op de eerste bladzijde en wel zal ik blijven medewerken (ook voor het verkrijgen
van kopij) maar aan het eigenlijke redactionele werk wil ik geen deel meer hebben.’ 57
Maar zo makkelijk was het niet voor Nieuwenhuys om zich te onttrekken aan het
interne gekrakeel. Op 31 mei 1957 was ook hij van de partij bij een uitermate verhitte
redactievergadering. Daar werden nog eens alle mogelijke redactiecombinaties
doorgesproken. Verrassend genoeg kreeg uiteindelijk Pierre Vinken zijn zin. Want
een dag later suggereerde Nieuwenhuys Van Oorschot per brief om ‘met ingang van
het 9de nummer de redactie van Tirade over te laten aan de combinatie
Vinken-Goudsblom’. 58 Het voorstel viel niet in goede aarde bij de uitgever. Met een
afstandelijk U-briefje - dat aangaf dat de verhoudingen volledig verziekt waren -
reageerde hij: ‘Mijne Heren, In antwoord op Uw brief dd. 1 juni deel ik U na rijp
beraad mede Uw voorstel om met met ingang van het negende nummer de Redactie
te doen bestaan uit de Heren Vinken en Goudsblom, niet te kunnen accepteren.’ 59 De
redactie had nog een minderheidsvoorstel achter de hand - namelijk een redactie
waarin Emmens, Eijkelboom en Smit zouden moeten zetelen - maar ook dat wees
Van Oorschot nu resoluut van de hand. Om de schade te beperken wilde hij het liefst
tot het einde van jaargang op oude voet verder. Medio 1957 smeekte hij nog eens:
‘Ik verzoek U dringend allen, in de gegeven omstandigheden, tot het laatste nummer
van deze jaargang te blijven.’ 60
Niet dat hij achteraf als enige schuldige moet worden aangewezen van het debacle.
Maar we kunnen achteraf rustig stellen dat indien de uitgever zich niet zo nors en
onberekenbaar was blijven gedragen tegenover de redactie, dan had deze ‘het zinkend
schip Tirade’ - zoals het inmiddels onderling werd genoemd 61 - niet voortijdig verlaten.
Maar Van Oorschot bestookte de redacteuren maar met ultimatums, bleef hen
schofferen met kort aangebonden ‘Mijne Heren-briefjes’. Bovendien had hij er een
handje van zonder verder overleg beslissingen te forceren. Zo besloot hij op 14
augustus 1957 geheel onverwachts: ‘De resterende 4 nummers van deze
Tirade. Jaargang 47