Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

660
daarvoor te omslachtig. Hoewel hij de waarheid al zo lang geweten heeft, beseft hij
eindelijk dat zijn schrijven gebaseerd moet zijn op en gevoed moet zijn door zijn
eigen leven en zijn eigen levensgevoel. Eindelijk beseft hij eerst goed dat het menselijk
bestaan eindig is en dat de enige troost van de literatuur is van die eindigheid te
getuigen. ‘Arm schrijvertje!’ schrijft Krol in Over het huiselijk geluk en andere
gedachten. ‘Hij is vele jaren te laat.’ Hij had al op de eerste dag dat hij de pen voerde
zich al moeten voorstellen.
Wat de oudere schrijver voelt is schitterend door Hans Arp verwoord in het door
Lucebert vertaalde gedicht ‘De grijze tijd’.
Ik voel, hoe de grijze tijd door mij vloeit.
Hij holt mij uit.
Hij bleekt mijn dromen.
Heel lang al doorspoelt hij mij.
Ik lig aan het strand van een leeggelopen zee,
aan de rand van een immense schelp.
Alles om mij brokkelt, schilfert,
druipt af naar de diepte.
Langzaam valt de ruimte in duigen.
Ik lig aan het strand van een leeggelopen zee,
aan de rand van een immense schelp.
Een maan blinkt daarin.
Een groot oog,
een grote parel,
een grote traan blinkt daarin.
Ik voel, hoe de grijze tijd door mij vloeit.
Al heel lang doorspoelt hij mij.
Hij holt mij uit.
Hij bleekt mijn dromen.
Ik ril en beef.
Ik brokkel af.
Als verlaten vale bouwsels staan mijn
dromen aan het strand
van een leeggelopen zee,
aan de rand van een immense schelp.
De manen, ogen, paarlen, tranen vallen in duigen.
Ik voel, hoe de grijze tijd door mij vloeit.
Ik droom al zo lang.
Verdroom mij grijs in grijze diepten.
Tirade. Jaargang 47