Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

571
‘O,’ zei ik.
‘Maar je mag dat ook wel vragen. Of je een hartaanval van verdriet kunt krijgen.’
De honden speelden nu weer carrousel want Jimmy was teruggeslenterd. Ik
ontwarde de riemen.
‘Ik weet niet of ze dát weten,’ antwoordde ik eindelijk.
‘Ik geloof dat ze... ze doen iets met verdoven. Ze verdoven mensen voor de operatie
of zo...’
‘Dan zijn het toch dokters?’
‘Ja maar dokters verdoven geloof ik geen verdriet.’
Jezus. Dat klonk veel te grappig. Stom. Stom.
‘Sorry,’ zei ik. ‘Ik bedoel...’
Jimmy pakte zijn riem terug en trok de hazewind ruw mee.
‘Vraag het maar niet,’ zei hij terwijl hij resoluut wegliep door het bloemperk.
‘Nou, het zal vast wel kunnen!’ riep ik bemoedigend. ‘Moet het nog een bepaald
sóórt verdriet zijn?’
Maar hij gaf geen antwoord meer. Zijn hond trok hem weer naar hun eigen straat.
Op de hoek keek hij om.
‘Zes uur? Ik vraag het zelf wel!’
‘Zes uur,’ zei ik.
7
Bioscopen, films dus, ken ik van mijn zesde jaar. Soms loop ik de hal binnen van de
mooiste bioscoop, tot waar de plaatjes hangen. De meeste zijn zwartwit, sommige
zijn met de hand ingekleurd. De hemels zijn hardblauw, de gezichten veel te roze,
en cowboys hebben allemaal rossig haar. Het plafond in de hal is één grote spiegel,
zodat het lijkt of de mensen voor het loket als vliegen aan het plafond kleven.
Achter in de hal zijn klapdeuren met ronde raampjes. Door die patrijspoorten zie
je de wachtruimte en in de verte zijn weer klapdeuren, die de wachtruimte scheiden
van de donkere zaal. Die deuren hebben helaas geen raampjes, maar als ze zachtjes
bewegen, zie je tussen het paardenhaar soms een smalle streep van het doek. Blauwig
wit. Dat geeft een groot gevoel van opwinding.
Tirade. Jaargang 47