Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

189
Over de veronachtzaming van Slauerhoff
Guus Middag
Ik sloeg het dunne boek open en las op de eerste bladzijde een kort gedicht. Het trof
me meteen, door de eenvoud vermoedelijk, en door de onbevangen toon. Het leek
wel een liedje, een Chinees bootjesliedje:
Wachten
Mijn bootje is van dun riet
Gebonden door vezels van lisch.
Toch bevaar ik den stroom.
Geen wachtlicht op de andere oever
Alleen bewaakt door de poolster.
Kom je niet?
Jouw boot is van sterk hout.
Deze stroom is nog lang niet
De woeste Yang Tse en toch ben je bang.
Kom je niet?
Het ziet eruit als een stille monoloog, als de gedachten en overwegingen van iemand
die in zichzelf praat, of zichzelf moed inspreekt, en in stilte vragen stelt aan een
afwezige. Door de herhaalde regel ‘Kom je niet?’ heeft het ook wel iets van een lied.
Een klein wachtlied om de tijd te doden? De spreker of spreekster bevindt zich in
een fragiel bootje, niet veel meer dan een biezen mandje: het is van riet gemaakt, en
ook nog eens van dun riet, gebonden door niets anders dan vezels van lis. Toch durft
hij of zij zich daarmee wel op de stroom te wagen. Het varen wordt nog eens extra
bemoeilijkt door de duisternis: er is geen licht aan de overkant, er is geen licht van
de maan, er is alleen het licht van de poolster.
Een sfeervol tafereel, maar van wat? De nacht is nog jong, een geliefde is in
afwachting van de ander? Of zou men hier juist wel gebaat zijn bij enige
Tirade. Jaargang 47