Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

99
vorkjes?!’ Hij grijnst maar eens naar Sjier en mij. ‘Hè? Wat? En hij duwt het gebak
onder onze neuzen. ‘Wij hebben toch hánden aan ons lijf, niet?’ We knikken en
nemen allebei een grote hap.
‘Zo mag ik het zien. ... Wat doen jullie nou zo'n hele avond?’ vraagt Vroemen.
Hij kijkt het lege vertrek rond.
‘Beetje op bed liggen,’ zegt Sjier met volle mond.
‘Op bed?’ zegt Vroemen.
‘Nou ja. En van allerhande spelletjes,’ antwoordt Sjier. Hij heeft een stuk
afweergeschut uit de kast genomen en legt er klappertjes in. Hij richt op Vroemen.
‘Pang pang.’
‘Spelletjes, hè?’ Vroemen kijkt naar mij, naar de koffer waar ik op zit, naar alle
soldaatjes, hij knikt, corrigeert iets in zijn kruis en verlaat de kamer.
‘Wat kwam die nou boven doen?’ fluister ik zachtjes.
‘Hij denkt dat we het met elkaar doen,’ antwoordde Sjier.
20
‘Hoe laat ga je naar mamma?’ vroeg m'n vader. Ik vertelde 't hem.
‘Zal ik dan weer op het platdak gaan staan?’ zegt hij, ‘Zoals vroeger? Weet je
nog?’
Ik weet het. Uit de trein kun je het dak van de bierkelder van de brouwerij zien,
die meteen achter het station ligt. Als mijn moeder me als dreumes meenam naar
oma, stond mijn vader tegen de tijd dat de trein zou vertrekken, op het dak en zwaaide
naar de hele trein.
‘Hij ziet je, zie je wel?’ zei mijn moeder dan. ‘Zwaai! Zwaai!’
Mijn moeder greep mijn hand, ik trok hem los en zwaaide zelf.
‘Jij ook,’ zei ik. Mijn moeder wuifde gehoorzaam mee. En als ze er genoeg van
kreeg, greep ik haar hand en zwaaide daarmee verder, net zolang totdat de trein zich
in beweging zette. Dan liet ook mijn vader zijn hand zakken. Wel bleef hij braaf
wachten tot het moment dat de trein onder de overkapping uitschoof.
‘Ik ben dertien, pa,’ zei ik.
Maar hij stond er en zwaaide naar een plek niet ver achter de kolenwagen. Ik
durfde niet terug te zwaaien naar die dikke man in hemdsmouwen in de verte, die
niet eens naar me keek...
Er zaten te veel mensen in mijn coupé.
Tirade. Jaargang 47