Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

96
aparte plank met soldaatjes met bismarckhelmen. Ik mag er absoluut niet aankomen
sinds ik verteld heb dat ik zelf heel veel Amerikaanse had, ook marcherend en zelfs
een met een machinegeweer en een veldkijker en dat ik ze stuk voor stuk mee in bad
nam waar de klei - of was het papier-maché? - oploste om hun benen en ook alle verf
eraf ging.
Mijn soldaatjes sneuvelden een voor een of werden afschuwelijk verminkt. En
mijn moeder stuurde ze naar de Haides. Zonder muntje van de Kikker op de tong.
‘Persephoneia,’ zei Sjier. ‘Die was ook mooi. Vrouw van Haides, Ze was altijd in
de hel behalve in de lente. Dan mocht ze even terug naar de bovenwereld.’
Het is lente. Mijn moeder is even naar Maastricht.
Mijn vader is Haides en moet zolang voor zichzelf zorgen. De doden krijgen
bloedworst. Met appeltjes.
19
De moeder en de vader van Sjier zijn oud. Over de vijftig. Dik over de vijfig
misschien. Sjier is hun enige kind, een tweelingzusje stierf bij de geboorte. ‘Maar ík
ben dooier,’ zegt Sjier en dan giechelt hij want hij kan niet tegen mijn gezichten,
zegt hij.
Soms vraagt hij me: ‘Kijk nog eens zo.’
‘Hoe?’ vraag ik.
‘Nou. Zoals je net keek.’
Ik zeg dat ik niet zou weten hoe ik net gekeken geheb en dan slaat hij zichzelf op
zijn magere knieën en roept: ‘Ja, ja! Precies.’
Ik denk dat ik verborgen talenten heb.
En anders heeft Sjier ze.
Zijn vader is de eigenaar van een warenhuis aan de markt. Het is geheel van glas,
een kubus van vijf verdiepingen. Op het platdak zie je de heuvels om de vieze stad.
Recht beneden je kijk je uit over de overdekte kramen. We hebben een keer met de
tekenclub een panorama van de stad gemaakt. Ik deed de markt, Sjier de zwarte
steenkoolbergen van de mijn. Hij maakte ze hardrood.
Eigenlijk doen Sjier en ik helemaal niets samen. Als Sjier studeert, doe ik geen flikker.
Ik wil niet meer. Het interesseert me niet.
Tirade. Jaargang 47