Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

84
‘Onder zijn misdienaarsjurk had hij niets aan. En het was vanaf zijn fiets,’ wist Nico.
‘Dan kon ie er meteen vandoor gaan.’
Maar de tien meisjes waren hem achterna gegaan. En wel twintig andere meisjes
waren er even later bijgekomen. Het zal een mooi gezicht geweest zijn, een hijgende
misdienaar staande op de trappers met een wolk gillende meisjes, achter zich aan,
rinkelbellend dwars door het centrum, door lanen met donkere bomen, langs de
roetige huisjes bij het spoor. Ze hadden het pas opgegeven ergens ver buiten de stad,
waar het koren begon.
‘De Meisjes van de Hogere Huishoudschool, die schrikken niet zo gauw,’ zei Nico
nog.
Misschien zit het in het lespakket.
De Meisjes van de Hogere Huishoudschool veranderen een paar maal per dag mijn
straat. De school ligt aan het snertpark en op het reusachtige dak, precies in het
midden, is een torentje dat lijkt op het baldakijn van een olifant in India. Het gebouw
is twee huizenblokken breed en het snertpark ligt er als een miserabele deurmat voor.
De Hogere Huishoudschool is het mooiste gebouw dat ik ken.
Wanneer de school uitgaat, fietsen de meisjes kwetterend de straten om het
snertpark in. Ook onze straat. Ze ontwijken afwezig de kinderen op de hinkelbanen.
Ze schoppen de jongetjes die aan de bagagedragers trekken weg. Er zijn er bij die
meevallen. Heel erg zelfs. Maar het zijn vaak grotere meiden en ze zien ons niet echt.
Heintje Treur staat met zijn autootje op de hoek bij meneer de Zwitser. Hij kijkt
ze na met die vage glimlach op zijn gezicht, zoals wanneer je een vlucht kraaien of
een wolk van spreeuwen nakijkt boven de daken en je je verwondert over de figuren
die ze maken. Ik weet alleen niet of Heintje zich vaak verbaast. Ik denk dat Heintje
al alles weet wat er voor hem te weten valt.
Jimmy Wolterman komt opeens geregeld bij me thuis en wel op de tijd dat je de
Hogere Huishoudwolk voorbij ziet trekken.
Hij is wat opgeknapt en wordt spraakzamer. En ik ben steeds somberder, dus we
groeien leuk naar elkaar toe. Thee of chocola is er niet bij, want ik wil dat mijn
moeder zich niet met ons bemoeit. Nu taalt Jimmy niet naar zulke dingen. Wát hij
krijgt, verslindt de hazewind...
Als de eerste meisjes de straat in draaien, wil hij dat ik het raam opendoe. Hij
hangt ver naar buiten en schreeuwt boven het gekwetter uit. ‘Wie is dat meisje met
die rode shawl?’ of ‘Hé, is dát een aardig kind?’ Jimmy wil niet geloven dat ik ze
eenvoudigweg niet ken. Niet anders tenminste dan als een onderdeel van hun fiets.
Tirade. Jaargang 47