Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

43
nig, dat omroepen misschien dáárdoor weigerachtig zijn en nooit uit de startblokken
komen. Als zelfs het meest onzinnige consumentenmiddagtelevisiekwisje alleen al
aan decorontwerp vier ton kost, hoezo zou dan voor zoiets prestigieus' als een nieuwe
‘Hier is... Adriaan van Dis’ kunnen worden volstaan met een karaf water met twee
glazen en een tafel met twee stoelen?
Toch is dat alles. De doelgroep (boekenlezers) zit namelijk helemaal niet te wachten
op een postmodern gespreksmeubel. De doelgroep wil maar één ding: een goede
gastheer of gastvrouw die verbaal en intellectueel geslaagde verbindingen kan aangaan
met voorname auteurs. Betaal dáár maar een eurotonnetje per seizoen voor, met drie
maanden zomerstop, zodat de presentator in de Toscaanse zon ook nog eens zijn/haar
eigen roman kan schrijven (die meteen vanwege de tv-bekendheid een bestseller
wordt).
Deze presentator is een nogal bijzonder iemand maar natuurlijk niet onvindbaar.
Hij/zij moet erudiet zijn en charmant. Iemand wiens stem je graag hoort en hoofd
graag ziet, met een brede smaak en kennis van zowel de Nederlandse als de
buitenlandse literatuur. Je hoeft het met de presentator niet altijd eens te zijn, al moet
je ondanks alles steeds om hem/haar lachen. Je bent jegens de geïnterviewde schrijver
plaatsvervangend trots op de presentator, die ook al dankzij een goede redactie steeds
de krenten uit de boekenpap vist en je op het puntje van je stoel houdt.
Ze zeggen wel eens dat schrijvers niet kunnen praten, dáárom zijn ze misschien ooit
wel juist aan de schrijftafel gaan zitten. Dat zou pleiten voor een Zeeman-achtig
programma zónder schrijvers. Laat er zo'n programma óók zijn, graag zelfs, maar
concentreer je, in omroepland, op het achterstallig onderhoud van een programma
waarin de schrijvers geïnterviewd worden. Want auteurs mogen dan soms mompelen
of krom aan tafel zitten, vaak is het juist de ongewone, bijzondere persoonlijkheid
van de schrijver, en zijn toelichting op eigen werk en drijfveren, die nieuwsgierigheid
naar het werk oproept.
Ooit bevatte een Tirade-nummer De Nieuwe Revisor. Kome er schoonheid, riep
Jeroen Brouwers toen. Laten we een variatie maken en dit artikel dopen: De Nieuwe
Van Dis. Kome er een goed boekenprogramma op tv. Opdat er weer een inktzwarte
lijn gaat lopen van waarachtige lezers naar goede schrijvers, en omgekeerd. Opdat
het boek in Nederland niet gedwongen blijft dutten en dommelen, blijft sluimeren
in een recensietje hier en een
Tirade. Jaargang 47