Tirade. Jaargang 47 - digitale bibliotheek voor de Nederlandse ...

Over de verhouding van de overheid tot de kunst
Maarten Asscher
8
Eenmaal heb ik het genoegen gehad een onderhandeling te voeren met de schrijver
R.J. Peskens. Begin jaren '80 wilde uitgeverij J.M. Meulenhoff, waar ik toen juist
begonnen was als uitgeversleerling, een verhaal van hem opnemen in een voor de
Bruna-kiosken te produceren verhalenbloemlezing. De bundel zou de schaamteloos
commerciële, maar nadien nog jarenlang effectvolle titel Goed gebundeld krijgen.
De oude Peskens had haarzuiver in de gaten dat er hier geld verdiend zou worden,
en hij liet ons om te beginnen lang wachten op zijn toestemming tot overname van
het gekozen verhaal. Zelfs de termijn genoemd in de herinneringsbrief die we hem
hadden gestuurd, was reeds verstreken. De hele bundel was al in drukproef, er kon
eigenlijk niets meer worden gewijzigd. Er zat dus niets anders op dan om de auteur
te bellen en telefonisch te proberen zijn toestemming te verkrijgen. Ik trok de vereiste
stoute schoenen aan en had hem weldra aan de lijn.
Nadat ik hem op zijn verzoek - geheel onnodig, want hij wist precies waar het om
ging - had uitgelegd waar het mij om te doen was, en dat het erg prettig zou zijn om
nu van hem te vernemen of hij akkoord ging met de publikatie, ontspon zich ongeveer
de volgende conversatie:
‘Hebt u het verhaal gelezen?’ vroeg hij.
‘Jazeker, natuurlijk heb ik het gelezen.’
‘En vond u het niet een schit-te-rend verhaal?’
‘Nou, ik vond het inderdaad een bijzonder mooi verhaal, ja.’
‘Wat vond u er dan zo mooi aan?’
Ik bladerde zenuwachtig in de drukpoef die voor mijn neus lag, en probeerde
intussen alvast een zin te beginnen:
‘Ja, eh, eigenlijk de hele opbouw... de toon ook. Ik vond het gewoon prachtig.’
De auteur zag nu de opening waar hij op uit was en sprak met sonore stem:
‘Goed. Maar vindt u dan vijfhonderd gulden niet ver-schrik-ke-lijk weinig geld
voor zo'n prachtig verhaal?’
Tirade. Jaargang 47